Jury X edycji Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Michał Chaciński, Paweł T. Felis, Jerzy Górzański, Roman Gutek, Marek Hendrykowski, Piotr Łazarkiewicz, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Andrzej Szpulak i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 71 uczestników na posiedzeniu w dniu 15 maja 2006 r. postanowiło przyznać następujące nagrody: I miejsce - rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł - otrzymał Dariusz Arest za nieprzeciętną, krytyczno-filmową osobowość, konsekwentny rozwój, a zwłaszcza za teksty, których czytanie jest przyjemnością i wyzwaniem jednocześnie - jak szczególnie doceniony przez jury "Game. Set. Match. Matchpoint Woody’ego Allena. II miejsce - i zł. - otrzymał Jakub Socha za potwierdzenie, że warsztatowa sprawność i językowa finezja mogą iść w parze z imponująca wnikliwością i filmową wrażliwością, co znalazło szczególny wyraz w tekście o polskim kinie niezależnym "O schizofrenii, statkach i pięciogwiazdkowych hotelach, czyli dlaczego się nie buntują?". III miejsce (ex-aequo) - po zł. - otrzymali Roman Książek i Michał Walkiewicz. Roman Książek - za dojrzałość, eseistyczną swadę, przenikliwość i nienachalną erudycję, która łączy się z osobistym stosunkiem do kina i odwagą własnych sądów, jak w tekście "Moda na nieRzeczywistość". Michał Walkiewicz - za elegancję stylu, rozpiętość gatunkową nadesłanych tekstów i umiejętność wieloaspektowego spojrzenia na współczesne kino, które objawiło się najpełniej w tekście poświęconym twórczości Waltera Sallesa "Amerykańskie obake na Dworcu Nadziei". Zwycięzca Dariusz Arest jest studentem IV roku filmoznawstwa UAM w Poznaniu, podobnie jak laureat II nagrody Jakub Socha. Michał Walkiewicz studiuje na tym samym kierunku na II roku, a Roman Książek jest doktorantem na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. Jury postanowiło przyznać także trzy równorzędne wyróżnienia specjalne dla: Wojciecha Dobosiewicza - za pracę o "Rozmowie" Francisa Forda Coppoli, którą jury doceniło mimo tego, że nie był to tekst krytyczno-filmowy; Anny Kocińskiej - za niebanalne i inspirujące spojrzenie na Romana Polańskiego jako aktora; Jarosława Pietrzaka - za zadziorność, stylistyczną i intelektualną gorączkę, w której widać subiektywny stosunek do opisywanych filmów i otaczającego świata. Ponadto jury wyróżniło prace następujących osób (w kolejności alfabetycznej): Mariusza Gądka, Sebastiana Jagielskiego, Adama Kruka, Krzysztofa Michałowskiego, Łukasza Muszyńskiego i Bartosza Rudnickiego. Pierwszą nagrodę finansową ufundowała TVP II nagrodę - Polski Instytut Sztuki Filmowej, a rzeźbę Adama Myjaka i III nagrodę - Zerro sp. z W latach ubiegłych zwycięzcami konkursu byli Mateusz Werner, Bartosz Żurawiecki, Michał Chaciński, Paweł T. Felis i Michał Oleszczyk. Uroczyste wręczenie nagród odbędzie się w dniu imienin patrona konkursu, 25 lipca br., podczas festiwalu filmowego "Era Nowe Horyzonty" we Wrocławiu. Wszystkim nagrodzonym i wyróżnionym serdecznie gratulujemy i już dziś zapraszamy do wzięcia udziału w kolejnej edycji naszego konkursu.

Medien in der Kategorie „Janusz Zaorski“ Folgende 4 Dateien sind in dieser Kategorie, von 4 insgesamt. Janusz Zaorski at opening of the XXXIV Polish Film Festival in Gdynia 2009 - 1.jpg 1.090 × 1.944; 878 KB

XXIV Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, ogłaszają dwudziestą czwartą edycję Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Konkurs ma na celu promowanie młodych ludzi piszących o filmie: studentów, dziennikarzy, krytyków. Warunki uczestnictwa w konkursie: wiek do 32 lat (nieukończonych w dniu ostatecznego terminu nadsyłania prac); co najmniej trzy teksty krytyczne o tematyce filmowej, z których przynajmniej jeden powinien być nie publikowany przed terminem nadsyłania prac całkowita objętość wszystkich nadesłanych prac nie może przekroczyć 32 000 znaków do pracy należy dołączyć krótki życiorys termin nadsyłania prac mija 15 marca 2020 r. punktualnie o godz. (prace nadesłane po tym terminie nie będą brane pod uwagę) Jury dużą wagę przywiązuje do różnorodności nadsyłanych tekstów (recenzja, esej, szkic, itp.). Przyznane zostaną następujące nagrody: I nagroda – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz zł. (brutto) II nagroda – zł. (brutto) III nagroda – zł. (brutto) Jury zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. W skład jury wchodzą: Klara Cykorz, Paweł Felis, prof. Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Artur Majer, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Klaudia Rachubińska, Sebastian Smoliński, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki. Prace w formie elektronicznej należy przysyłać na adres konkursmetraka@ Wszelkie bieżące informacje są dostępne na stronie: Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w maju 2020 r., zaś uroczyste wręczenie nagród (wraz z projekcją wybranego przez laureata lub laureatkę filmu) odbędzie się 25 lipca podczas trwania Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Informacje pochodzą ze strony:

W rozmowie o filmowych portretach Neapolu udział wezmą: Diana Dąbrowska (filmoznawczyni, Accademia Włoskiego Kina) i Anna Osmólska-Mętrak (italianistka, literaturoznawczyni, filmoznawczyni, tłumaczka literatury włoskiej).

^{Do 22 marca 2022 roku można nadsyłać prace pisemne, ale też podcasty, eseje wideo i recenzje audio lub wideo na XXV Konkurs o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Rozstrzygnięcie nastąpi w maju 2022, a uroczyste wręczenie nagród (wraz z projekcją wybranego przez laureata lub laureatkę filmu) odbędzie się 22 lipca podczas 22. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Teksty należy przesyłać w jednym pliku w formacie doc., a prace w formie elektronicznej na adres konkursmetraka@ Jury przywiązuje dużą wagę do różnorodności nadsyłanych tekstów (recenzja, esej, szkic, itp.). W jego skład wchodzą: Klara Cykorz, Paweł Felis, Grzegorz Fortuna, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Klaudia Rachubińska, Małgorzata Sadowska (SNH), Sebastian Smoliński, Marcin Stachowicz i Janusz Zaorski. Warunki uczestnictwa w konkursie: – wiek do 33 lat (urodzeni w całym roku kalendarzowym 1988);– nadesłanie co najmniej trzech prac krytycznych o tematyce filmowej. Całkowita objętość wszystkich nadesłanych prac nie może przekroczyć 32 000 znaków ze spacjami. Jedna z prac konkursowych może mieć formę audio lub wideo. W przypadku wyboru formy niepisemnej (podcast, esej wideo, recenzja audio i/lub wideo), materiał powinien zostać dostarczony jako niepubliczny link np. w serwisie YouTube lub vimeo. Materiały audio/wideo nie mogą przekraczać długości 15 minut. Przy wyborze tej opcji objętość części pisemnej nie powinna przekroczyć 22 000 znaków ze spacjami;– do zestawu prac należy dołączyć krótki życiorys. Na laureatki i laureatów czekają nagrody: I nagroda – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz 12 000 zł (brutto)II nagroda – 6 000 zł (brutto)III nagroda – 3 000 zł (brutto) Jury zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. Wszystkie nagrody finansowe funduje Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, zaś fundatorami rzeźby Adama Myjaka są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski. OSMÓLSKA MĘTRAK, ANNA MARIA: Date of birth: 1958 (63 years) Sex: Woman: from 29.05.2012 in the company: w Zarządzie "ZERRO" SP. Z O.O., WARSZAWA: Some of the coexisting people: ZAORSKA KATARZYNA, ZAORSKI JANUSZ: Prezentowane dane pochodzą z Krajowego Rejestru Sądowego i mają swoje potwierdzenie w publikacjach Monitora Sądowego i} lipiec 2022 Italianistka, literaturoznawczyni, tłumaczka. Namiętna bywalczyni festiwali filmowych. Od lat próbuje "dotknąć" fenomenu Piera Paola Pasoliniego. Jej najwierniejszą towarzyszką jest czarna kotka Lolita. Głównymi organizatorami konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski (fundatorzy Grand Prix) we współpracy z PISF, który finansuje wszystkie nagrody pieniężne oraz ze Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, które funduje nagrody dodatkowe. Uroczysta ceremonia wręczenia nagród odbędzie się podczas 21. Jubileuszowe, 20. rozdanie Nagród Mętraka za nami. Laureatem Grand Prix został Grzegorz Fortuna, a tuż za nim uplasował się redaktor Filmwebu Jakub Popielecki ex-aequo z naszą współpracowniczką oraz laureatką IV edycji Konkursu "Powiększenie" - Klarą Cykorz. Wśród wyróżnionych również znaleźli się autorzy, których znacie z łamów Filmwebu - Piotr Czerkawski, Piotr Mirski oraz wyróżniony w I edycji "Powiększenia" Michał Piepiórka. Oto oficjalny komunikat jury: Jury XX Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Darek Arest, Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Adam Kruk, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Magda Sendecka, Krzysztof Świrek, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 85 uczestników, na posiedzeniu w dniu 22 kwietnia 2016 r. jednogłośnie postanowiło przyznać następujące nagrody: GRAND PRIX, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł., otrzymuje GRZEGORZ FORTUNA – za dojrzałość i polot zgłoszonego zestawu tekstów, który w treści i formie łączy błyskotliwą refleksję nad fenomenami społecznego odbioru kina ze zdolnością do ironicznego spojrzenia na krytykę filmową. II nagroda (ex aequo), każda po 3000 zł. KLARA CYKORZ (KUKOWSKA) – za zestaw świetnie napisanych, ryzykownych i dowcipnych tekstów o wyrazistej, choć nieoczywistej strukturze i świeżym, uwodzącym stylu. JAKUB POPIELECKI – za odwagę i umiejętność sięgania po zaskakujące konteksty kulturowe i za znakomity, zróżnicowany zestaw tekstów, w których rozległe kompetencje spotykają się z niewzruszoną elegancją stylu. W konkursowym zestawie Jakuba Popieleckiego znalazła się filmwebowa recenzja filmu "Steve Jobs" zatytułowana "Długi nos Steve'a" oraz opublikowany na łamach Filmwebu tekst "Agenci niesamowitości"III nagroda, 1500 zł. SEBASTIAN SMOLIŃSKI – za wyjątkowy splot erudycji i wrażliwości, który czyni każdy jego tekst pasjonującą lekturą i intelektualną przygodą jednocześnie. Jury postanowiło przyznać następujące wyróżnienia: Piotr Czerkawski – za tekst „Błogosławieni, którzy siedzą – kino Roya Anderssona” –błyskotliwą i kompleksową analizę uniwersum szwedzkiego reżysera, którą czyta się jednym tchem, z uśmiechem i ukłonem dla językowych pląsów autora. Piotr Mirski – za doskonały stylistycznie i retorycznie tekst o „Wadzie ukrytej”, w którym wpisuje film Paula Thomasa Andersona w kontekst całej twórczości reżysera, wskazując zarazem na autorską konsekwencję, jak i ewolucję. Michał Piepiórka – za świeżość spojrzenia i inspirującą próbę przewartościowania polskiego kina końca lat 90. w tekście „Poza dobrem i złem, czyli nikt nie lubi «Poniedziałku»”. Piotr Pluciński – za brawurowy esej o twórczości braci Farrellych, ukazujący ich jako mistrzów współczesnej komedii. Sebastian Pytel – za wydobycie w tekście „Martwy piksel” nieoczywistych sensów z „11 minut” Jerzego Skolimowskiego. Głównymi organizatorami konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski (fundatorzy Grand Prix), we współpracy z PISF, który finansuje wszystkie nagrody pieniężne oraz ze Stowarzyszeniem „Nowe Horyzonty”, które funduje nagrody dodatkowe i gości nas na MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu, gdzie 25 lipca br. odbędzie się uroczysta ceremonia wręczenia nagród.

157 views, 13 likes, 3 loves, 0 comments, 2 shares, Facebook Watch Videos from Casa delle Traduzioni: In polacco c’è un verbo unico per esprimere le parole "tradurre" e "spiegare","tłumaczyć". Nel

Drugi dwa lata później. Dziś mija 10 lat od śmierci artysty. U Damieckich Aktorzy U Gesslerow Wiadomo A Frykowscy Historia Na Film Klany W Polskim Show Biznesie W 2005 zaorski pierwszą żoną. O programie TV stacji Kino Polska. Na stronie stacji telewizyjnej Kino Polska umieszczony jest program telewizyjny dla wybranego dnia w typ przypadku na 2021-10-29Domyślnie prezentowany jest program dla bieżącego dnia za pomocą kalendarza i linkow z datą można wybrać dowolny inny dzień dla którego dostępne są informacje o emisjach. Słynny Teatr Muzyczny jak zwykle przyciągnął znane twarze a także wschodzące gwiazdy polskiego kina. Z Małgorzatą Korwin-Mikke doczekał. że Janusz z żoną przejęli opiekę nad sparaliżowanym Andrzejem. Janusz Zaorski was born on September 19 1947 in Warsaw Mazowieckie Poland. Z drugą żoną Maszą doczekał się dwóch synów. To jeden z wniosków raportu Nastolatki 30 przygotowanego przez państwowy instytut badawczy NASK. Wygrana - Najlepszy reżyser Janusz Zaorski Złote Kaczki 1998. - Jestem z transferów bardzo zadowolony bo drużyna zaczyna dość dobrze funkcjonować. Pierwszą żoną piłkarza była Sylwia Majdan z którą do dziś ma dobre relacje. Zapraszamy na pierwszą w Polsce rozmowę z. Z pierwszą żoną ich nie miałem. O tym okresie opowiada film. He made his own individual film director debut in 1970. Zmarła pierwsza żona Weissa Grażyna. Wygrana - Najlepsza aktorka Katarzyna Figura Szczęśliwego Nowego Jorku - ścieżka dźwiękowa. Z ŻYCIA GWIAZD Zbigniew Zamachowski zdradził dlaczego rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną. Danuta Józefowicz pierwsza żona Janusza Józefowicza. Janusz Zaorski z żoną. W dniu 19 sierpnia 2017 roku w wieku 79 lat odszedł mój najukochańszy mąż Janusz Głowacki potwierdziła. Artur Gadowski Marek Kościkiewicz. Z drugą żoną rozstał się gdyż jak wspomina chciała go uczyć jak robić filmy. He is married to Anna Osmólska-Metrak. Trzecią jest Anna Osmólska-Mętrak italianistka i tłumaczka. Zaorski studierte an der Filmhochschule in Łódź bis 1969 und debütierte 1970 als Filmregisseur. Męćmierz Kazimierz Dolny Nałęczów kościół Św. Zaorski graduated National Film School in Łódź in 1969. Szukałem węgla w podeszwie i wszędzie biało. Janusz Zaorski born 19 September 1947 is a Polish film director scenarist and actor representative of the cinema of moral concern Polish. Janusz Gniatkowski był jednym z najpopularniejszych piosenkarzy lat 50. He is a director and writer known for Matka Królów 1987 Pokój z widokiem na morze 1978 and Jezioro Bodenskie 1986. Kino moralnego niepokoju trend in Polish cinemaZaorski has directed mainly psychological dramas comedies and TV series. Wonsero Rosja 16091913 przypłynął jako kawaler do Nowego Jorku z Bremy na pokładzie Fredrich der Grosse www. Żartobliwa opowieść o obyczajowych i cywilizacyjnych przemianach polskiej wsi z początku lat siedemdziesiątych. Bardzo przyjemnie jest mieć dzieci. Maślona i Janusz Zaorski oraz Komitet Organizacyjny. Kolejna druga żona Janusza Korwin-Mikkego to Małgorzata Szmit. Pierwszą stronę zawiadomienia opublikował na Twitterze wiceminister zdrowia Janusz Cieszyński. Nastolatki coraz więcej czasu spędzają w internecie a wprowadzenie nauki w formie zdalnej nie zmniejszyło zainteresowania tą formą spędzania czasu. Szczególną popularnością cieszą się jego powieści Gra na zwłokę 1979 oraz Zabawa w głuchy telefon 1976. Urodził się 23 września 1939 roku w Dąbrowie Górniczej. Janusz Zaorski 19September 1947 in Warschau ist ein polnischer Filmregisseur Drehbuchautor und Schauspieler. - Z Maszą późno postaraliśmy się o dzieci. Janusz Zaorski z żoną. Aktor doskonale sprawdza się w bardzo zróżnicowanym repertuarze role zarówno dramatyczne jak i komediowe filmy sensacyjne kostiumowe role współczesne itd każdorazowo tworząc nawet jako aktor drugoplanowy - wyraziste przekonujące. Drugą obecną żoną Józefowicza jest Natasza. Janusz Józefowicz rodzina. Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów filmowych teatralnych i telewizyjnych. Nam udało się jednak dotrzeć do człowieka który od lat zachwyca i rozdrażnia motywuje i wzbudza kontrowersje. Rudolf Valentino polskiej piosenki. Janusz Zaorski był trzykrotnie żonaty po raz pierwszy ożenił się kiedy miał 23 lata i był asystentem na planie Kolumbów. Michał Urbaniak i jego żona Kapif. 2532 Natasza Urbańska i Janusz Józefowicz. Któż inny mógłby towarzyszyć reżyserowi Januszowi Zaorskiemu jak nie jego ukochana żona. Był niezrównanym wykonawcą takich przebojów jak Cicha woda i Wio koniku. Gdy ich pociecha miała już ponad dwadzieścia lat Janusz Głowacki rozwiódł się z żoną. Z cyklu jak to często bywa nic nie wyszło ale Cudownie ocalonym możemy się cieszyć i dziś. Jeszcze gramy w kratkę ale coraz lepiej - ocenia Janusz Morawski dyrektor sportowy Wiślan Jaśkowice. Debiut literacki Janusza Andermana miał miejsce w 1970 roku na łamach tytułów prasowych. Pierwszą żoną Józefowicza była Barbara Deska z którą ma dwoje dzieci córkę Kamilę i syna Jakuba. Barwny 2500 m 75 min. Obecny europoseł wziął z nią ślub kościelny niedługo po rozwodzie z pierwszą żoną. To taki niepozorny i wciąż mało znany film kolejny udany reprezentant polskich komedii wiejskich. żołnierz Armii Hallera Northampton MA 85 87 A Józef Zaorski ur. Janusz Zaorski nakręcił go w 2004 roku jako pierwszą część większego cyklu realizowanego na podstawie Polskich miłości Andrzeja Mularczyka. Festiwal Filmowy w Gdyni przez wielu uważany za najważniejszy tego typu konkurs w Polsce. Pierwszą z nich była Ewa Zadrzyńska dziennikarka i reżyserka. Zmarł Janusz Głowacki wybitny pisarz dramaturg felietonista i scenarzysta. Parze urodziła się córka Zuzanna która podobnie jak rodzice jest felietonistką i byłą publicystką dziennika The New York Times. W sobotę odbyła się uroczysta gala zamykająca 39. Janusz Anderman książki. Pierwszy przyszedł na świat gdy prezenter miał już 60 lat. Adaptacja powieści Awans Edwarda Redlińskiego dokonana przez samego autora. Wszyscy o nim mówią nikt go nie widział. Jest także autorem zbioru opowiadań Brak tchu 1988 Tymczasem 1998 oraz. Louxtmapnhxw9m Janusz Zaorski Wikipedia D02 Zd35xmzxm Zony Janusza Gajosa Aktualne Wydarzenia Z Kraju I Zagranicy Wyborcza Pl U Damieckich Aktorzy U Gesslerow Wiadomo A Frykowscy Historia Na Film Klany W Polskim Show Biznesie Zona Polskiego Aktora Popelnila Samobojstwo Potem Stracil Ziecia Znanego Satyryka Groby Bliskich Andrzeja Zaorskiego Wideo Super Express Wiadomosci Polityka Sport Tu8e1r2cj Mzsm D02 Zd35xmzxm 375ldwrktgpjxm Janusz Zaorski 70 Urodziny Rezysera I Scenarzysty Film Andrzej Zaorski Wikipedia Wolna Encyklopedia Zona Polskiego Aktora Popelnila Samobojstwo Potem Stracil Ziecia Znanego Satyryka Groby Bliskich Andrzeja Zaorskiego Wideo Super Express Wiadomosci Polityka Sport Ho2irhyggsbtam Janusz Zaorski 70 Urodziny Rezysera I Scenarzysty Film Gwiazdy Zachwycily Na Festiwalu Filmowym W Gdyni Wp Gwiazdy Czerwony Dywan W Gdyni Wp Film Zona Polskiego Aktora Popelnila Samobojstwo Potem Stracil Ziecia Znanego Satyryka Groby Bliskich Andrzeja Zaorskiego Wideo Super Express Wiadomosci Polityka Sport 70 Lat Temu Urodzil Sie Janusz Zaorski Tworca Matki Krolow I Pilkarskiego Pokera Rmf 24 Tu8e1r2cj Mzsm Janusz Zaorski (2007) Data i miejsce urodzenia : 19 września 1947 Warszawa. Zawód : reżyser filmowy, telewizyjny i radiowy, scenarzysta, producent filmowy. Współmałżonek : Anna Osmólska-Mętrak . Lata aktywności : od 1970 . Odznaczenia Konkurs o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka dla młodych krytyków filmowych – ogólnopolski konkurs krytyczno-filmowy dedykowany polskiemu krytykowi filmowemu Krzysztofowi Mętrakowi (1945-1993), organizowany od 1995 roku z inicjatywy reżysera Piotra Łazarkiewicza. Głównymi organizatorami Konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty. Zasady konkursu Zgodnie z regulaminem uczestnikami mogą być autorzy, którzy w momencie zgłoszenia prac konkursowych nie ukończyli 32. roku życia. Zgłoszony do konkursu zestaw prac nie może przekroczyć określonego limitu znaków (obecnie 32 tys.), musi zawierać minimum trzy prace, z których jedna nie została wcześniej opublikowana. Nagrody Główne nagrody w konkursie mają charakter finansowy, a fundowane są przez PISF. Od 2002 roku laureat Grand Prix otrzymuje też rzeźbę autorstwa Adama Myjaka. Nagrody wręczane są zazwyczaj w dniu imienin patrona konkursu, 25 lipca, na gali podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Od 2005 roku Laureat Grand Prix wybiera film, który zostaje wyświetlony na zakończenie uroczystości. Laureat Grand Prix staje się członkiem jury kolejnych edycji konkursu. Od 2006 roku protokoły jury zawierają uzasadnienia dla przyznanych nagród i wyróżnień. Publikacje Prace laureatów konkursu ukazały się w dwóch antologiach: Młoda krytyka filmowa, pod red. Marka Hendrykowskiego i Andrzeja Szpulaka, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2003, ISBN 978-83-232-1298-0 (obejmuje siedem pierwszych edycji Konkursu z lat 1995–2002); Kino ze znakiem jakości. 15-lecie Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, pod red. Anny Osmólskiej-Mętrak, Wydawnictwo Anagram, Warszawa 2011, ISBN 978-83-60422-22-9 (zawiera wybór prac z edycji konkursowych w latach 1995–2010).Pod patronatem Konkursu im. Krzysztofa Mętraka ukazały się następujące, polsko-angielskie publikacje wydane przez Fundację Tumult przy okazji wystaw organizowanych w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu w ramach Festiwalu Camerimage: David Cronenberg. W oczach krytyków filmowych (David Cronenberg: In the Eyes of Film Critics), red. Anna Osmólska-Mętrak, Radosław Osiński, Fundacja Tumult, Toruń 2016. ISBN 978-83-61580-19-5. David Lynch. Polskie spojrzenia (David Lynch. Polish perspective), red. Anna Osmólska-Mętrak, Radosław Osiński, Fundacja Tumult, Toruń 2017 – nominacja do Nagrody PISF w kategorii książka o tematyce filmowej. ISBN 978-83-61580-22-5. Laureaci Grand Prix I edycja – 1995 r. – Mateusz Werner; Jury I edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Anna Osmólska-Mętrak, Waldemar Chołodowski, Jerzy Górzański, Jerzy Kapuściński, Jarosław Sander, Tadeusz Sobolewski, Janusz Zaorski, Magdalena Sendecka, Piotr Łazarkiewicz po zapoznaniu się 23 zestawów tekstów na posiedzeniu w dniu 19 czerwca 1995 roku przyznało następujące nagrody: Nagroda Główna – stypendium fundowane przez Prezesa Zarządu TVP i Przewodniczącego Komitetu Kinematografii (500 zł miesięcznie w ciągu roku) – Mateusz Werner; Nagroda Warner Bros. Poland – Piotr Litka; Nagroda „Sztandaru Młodych” – Anna Pietrzak; Nagroda miesięcznika „Film” – Wojciech Grafowski; Jury postanowiło przyznać specjalne wyróżnienie za tekst Świat nie jest taki zły Katarzynie Turaj-Kalińskiej. II edycja – 1996 r. – Bartosz Żurawiecki; Jury II edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie[b]: Waldemar Chołodowski, Jerzy Górzański, Jerzy Kapuściński, Jarosław Sander, Andrzej Werner, Mateusz Werner, Janusz Zaorski, Magdalena Sendecka, Piotr Łazarkiewicz na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 1996 roku przyznało następujące nagrody: Nagroda Główna – stypendium fundowane przez Prezesa Zarządu TVP (500 zł miesięcznie w ciągu roku) oraz ufundowany przez firmę TANTRA zestaw 15 kaset wideo z serii To jest kino! – Bartosz Żurawiecki. Laureat został zaproszony do wygłoszenia referatu na seminarium w czasie przyszłorocznego Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie; otrzymał także nagrodę Agencji Scenariuszowej – zestaw książek o filmie i zaproszenie do Komisji Ekspertów Agencji oraz nagrodę tygodnika „Polityka” ( zł); Nagroda Specjalna – ufundowana przez TVP ( zł) – Piotr Litka. Wyróżnienia: Bogdan Sobieszek, Anna Kaplińska, Wojciech Kowalski, Katarzyna Jabłońska. III edycja – 1997 r. – Andrzej Szpulak; Jury III edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Anna Osmólska-Mętrak, Jerzy Górzański, Jarosław Sander, Tadeusz Sobolewski, Andrzej Werner, Mateusz Werner, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki, Magdalena Sendecka, Piotr Łazarkiewicz na posiedzeniu w dniu 19 czerwca 1997 roku przyznało następujące nagrody: Grand Prix – roczne stypendium w wysokości 500 zł miesięcznie ufundowane przez Przewodniczącego Kinematografii i Prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji – Andrzej Szpulak II nagroda – Aneta Pierzchała; III nagroda – Anita Piotrowska; Wyróżnienia: Jarosław Twardosz, Konrad Chwielecki. IV edycja – 1998 r. – Barbara Kosecka; Jury IV edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Anna Osmólska-Mętrak, Waldemar Chołodowski, Jerzy Górzański, Jerzy Kapuściński, Jarosław Sander, Tadeusz Sobolewski, Mateusz Werner, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki oraz Magdalena Sendecka i Piotr Łazarkiewicz na posiedzeniu w dniu 9 czerwca 1998 roku przyznało następujące nagrody: Grand Prix – roczne stypendium w wysokości 600 zł miesięcznie ufundowane przez Przewodniczącego Komitetu Kinematografii i Prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji – Barbara Kosecka. II nagroda – zł – Piotr Zwierzchowski; III nagroda – Tomasz Tiuryn Wyróżnienia: Katarzyna Kubisiowska, Jarosław Czarnecki, Marcin Wrona, Katarzyna Taras, Katarzyna Bielińska, Ewa Cywińska. V edycja – 1999 r. – Tomasz Tiuryn; Jury V edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Anna Osmólska-Mętrak, Barbara Kosecka, Magdalena Sendecka, Waldemar Chołodowski, Jerzy Górzański, Piotr Łazarkiewicz, Jarosław Sander, Mateusz Werner, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki na posiedzeniu w dniu 18 czerwca 1999 roku przyznało następujące nagrody: Grand Prix – stypendium fundowane przez Prezesa Zarządu TVP – Tomasz Tiuryn; II nagroda – Wojciech Kocołowski; Wyróżnienia: Waldemar Frąc, Piotr Kletowski, Ewa Źródlewska, Ewa Brol. VI edycja – 2000 r. – nie przyznano; Jury VI edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Anna Osmólska-Mętrak, Jerzy Górzański, Janusz Zaorski, Mateusz Werner, Barbara Kosecka, Tomasz Tiuryn, Bartosz Żurawiecki, Magda Sendecka i Piotr Łazarkiewicz postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix – nie przyznano; II nagrodę ( zł) – otrzymał Wojciech Kuczok; III nagrodę (ex aequo, po zł) – Bogumiła Wanda Michalska, Małgorzata Sadowska; Wyróżnienia: Wojciech Dobosiewicz, Michał Oleszczyk, Dagmara Romanowska. VII edycja – 2002 r. – Michał Chaciński; Jury VII edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Piotr Łazarkiewicz (przewodniczący), Anna Osmólska-Mętrak, Filip Bajon, Jerzy Górzański, Marek Hendrykowski, Justyna Kobus, Barbara Kosecka, Andrzej Szpulak, Tomasz Tiuryn, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki, na posiedzeniu w dniu 16 grudnia 2002 roku, po zapoznaniu się z pracami 35 autorów, postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix – rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł – otrzymał Michał Chaciński; II nagrodę ( zł) – Michał Oleszczyk; III nagrodę (ex aequo, po 1000 zł) – Maria Magdalena Gierat i Piotr Toczyski. Jednocześnie jury podkreśliło wyrównany i wysoki poziom tegorocznego konkursu. VIII edycja – 2003 r. – Paweł T. Felis; Jury VIII edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Piotr Łazarkiewicz (przewodniczący), Anna Osmólska-Mętrak, Jerzy Górzański, Marek Hendrykowski, Justyna Kobus, Janusz Zaorski, Mateusz Werner, Bartosz Żurawiecki, Andrzej Szpulak, Barbara Kosecka, Tomasz Tiuryn, Michał Chaciński przyznało następujące nagrody: Grand Prix – rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł – otrzymał Paweł T. Felis; II miejsce ( zł) – zdobył Michał Oleszczyk III miejsce (ex aequo, po zł) – Monika Talarczyk-Gubała, Darek Arest; Wyróżnienia: Katarzyna Wajda, Anna Śliwińska, Marcin Jauksz, Magdalena Pogorzelska. IX edycja – 2005 r. – Michał Oleszczyk; Jury IX edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Piotr Łazarkiewicz (przewodniczący), Anna Osmólska-Mętrak, Michał Chaciński, Paweł T. Felis, Jerzy Górzański, Roman Gutek, Marek Hendrykowski, Barbara Kosecka, Andrzej Szpulak, Tomasz Tiuryn i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 43 uczestników, na posiedzeniu w dniu 18 kwietnia 2005 roku postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix – rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł – otrzymał Michał Oleszczyk; Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Koniec długiego dnia” reż. Terence Davies. II nagrodę ( zł) – Darek Arest; III nagrodę (ex aequo, po zł) – Wojciech Pitala i Adam Kruk; Ponadto, podkreślając bardzo wysoki i wyrównany poziom nadesłanych prac, jury wyróżniło następujące osoby: Jakuba Półtoraka i Seweryna Rudnickiego, Piotra Sawickiego, Jakuba Sochę, Bartłomieja Dyrcza, Michała Walkiewicza, Annę Śliwińską, Bartłomieja Staszczyszyna, Annę Kocińską, Jadwigę Roskowską, Jana Jakuba Pudełko,, a także parę tegorocznych maturzystów, Agnieszkę Filipiak i Przemysława Pełkę. X edycja – 2006 r. – Darek Arest; Jury X edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Piotr Łazarkiewicz, Marek Hendrykowski, Michał Chaciński, Paweł T. Felis, Jerzy Górzański, Roman Gutek, Michał Oleszczyk, Andrzej Szpulak i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 71 uczestników, na posiedzeniu w dniu 15 maja 2006 roku postanowiło przyznać następujące nagrody[c]: Grand Prix – rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł – otrzymał Darek Arest, za: nieprzeciętną, krytycznofilmową osobowość, konsekwentny rozwój, oraz zwłaszcza za teksty, których czytanie jest przyjemnością i wyzwaniem jednocześnie – jak szczególnie doceniony przez jury „Game. Set. Match. Matchpoint Woody’ego Allena”; Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Szklana pułapka” reż. John McTiernan. II nagrodę ( zł) – Jakub Socha, za: potwierdzenie, że warsztatowa sprawność i językowa finezja mogą iść w parze z imponującą wnikliwością i filmową wrażliwością, co znalazło szczególny wyraz w tekście o polskim kinie niezależnym, pt. „O schizofrenii, statkach i pięciogwiazdkowych hotelach, czyli dlaczego się nie buntują?”; III nagrodę (ex aequo, po zł) – Roman Książek i Michał Walkiewicz Roman Książek za: dojrzałość, eseistyczną swadę, przenikliwość i nienachalną erudycję, która łączy się z osobistym stosunkiem do kina i odwagą własnych sądów, jak w tekście „Moda na nieRzeczywistość”; Michał Walkiewicz za: elegancję stylu, rozpiętość gatunkową nadesłanych tekstów i umiejętność wieloaspektowego spojrzenia na współczesne kino, które objawiło się najpełniej w tekście poświęconym twórczości Waltera Sallesa „Amerykańskie obake na Dworcu Nadziei”; Jury postanowiło przyznać także trzy równorzędne wyróżnienia specjalne dla: Wojciecha Dobosiewicza za: pracę o Rozmowie Francisa Forda Coppoli, którą jury doceniło mimo tego, że nie był to tekst krytyczno-filmowy; Anny Kocińskiej za: niebanalne i inspirujące spojrzenie na Romana Polańskiego jako aktora; Jarosława Pietrzaka za: zadziorność, stylistyczną i intelektualną gorączkę, w której widać subiektywny stosunek do opisywanych filmów i otaczającego świata. Ponadto jury wyróżniło prace następujących osób: Mariusza Gądka, Sebastiana Jagielskiego, Adama Kruka, Krzysztofa Michałowskiego, Łukasza Muszyńskiego i Bartosza Rudnickiego. XI edycja – 2007 r. – Jakub Socha; Jury XI edycji Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Piotr Łazarkiewicz (przewodniczący), Anna Osmólska-Mętrak, Darek Arest, Michał Chaciński, Paweł T. Felis, Jacek Fuksiewicz, Jerzy Górzański, Marek Hendrykowski, Michał Oleszczyk, Andrzej Szpulak, Mateusz Werner i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 56 kandydatów, postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix – rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł – otrzymał Jakub Socha, za: wyjątkową dojrzałość krytyczno filmową (co widać w tekście „Obcy vs Predator. O krytyce filmowej”), oryginalność myśli, stylistyczną lekkość i dyscyplinę jednocześnie, która pozwala błyskotliwie łączyć wnikliwość z tonem osobistym; Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Wielki sen” reż. Howard Hawks. II nagrodę ( zł) – Michał Walkiewicz, za: imponujący rozmach stylu i szerokość spojrzenia na kino, którymi z powściągliwą erudycją podzielił się w tekście „Opowieść o dwóch siostrach”; III nagrodę ( zł) – Kuba Mikurda, za: imponujący warsztat, indywidualizm sądów oraz twórczą nieufność wobec kultury i języka używanego do jej opisu. Wyróżnienia: Sebastian Jagielski, Adam Kruk, Paulina Kwas, Małgorzata Major, Agata Rosochacka, Piotr Rowicki. XII edycja – 2008 r. – Michał Walkiewicz; Jury XII Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Piotr Łazarkiewicz (przewodniczący), Anna Osmólska-Mętrak, Piotr Chrzan, Paweł T. Felis, Jerzy Górzański, Marek Hendrykowski, Michał Oleszczyk, Jakub Socha, Andrzej Szpulak i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 76 uczestników, na posiedzeniu w dniu 27 maja 2008 r. postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł., otrzymał Michał Walkiewicz: największa osobowość krytyczno-filmowa w tegorocznym konkursie, który zachwycił jurorów przekornym i lekkim jednocześnie piórem, a przede wszystkim oryginalnym i wnikliwym spojrzeniem na kino, w którym widać pasję, inteligencję i poczucie humoru. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Obcy – decydujące starcie” reż. James Cameron. Jury postanowiło nie przyznawać w tym roku drugiej nagrody. Nagrodę trzecią – po 2500 zł. – otrzymali ex aequo: Marta Brzezińska za: precyzję, elokwencję i opanowanie trudnej sztuki pisania esejów. A także za oryginalne, imponujące erudycją i wnikliwością, odczytanie kina środkowoeuropejskiego. Błażej Hrapkowicz za: elegancję stylu, doskonały warsztat, osobisty ton i odwagę w wygłaszaniu własnych sądów, co zaowocowało pracami wrażliwymi i wnikliwymi, wymykającymi się schematom i oczywistościom. Łukasz Muszyński za: ostry, ale zdyscyplinowany styl, niepokorność myśli oraz emocje, jakie wzbudził wśród jurorów zwłaszcza jego tekst „Bezcelowe wędrówki młodej krytyki filmowej”. Nadesłano w tym roku – podobnie jak w latach ubiegłych – dużo prac, które ze względu na swój filmoznawczy charakter nie mieściły się w formule konkursu. Jury postanowiło jednak wyjątkowo uhonorować wyróżnieniem specjalnym Kubę Mikurdę, którego teksty o sztukach wizualnych mają szansę ożywić w Polsce dyskurs teoretyczno-filmowy. Doceniając oryginalność, erudycję i twórcze inspirowanie się Lacanem czy Žižkiem, prac Kuby Mikurdy jury nie mogło jednak brać pod uwagę przy przyznawaniu głównych nagród. Wyróżnienia: Marcin Adamczak, Przemysław Kaniecki, Piotr Prusinowski, Krzysztof Świrek, Agnieszka Wróblewska. XIII edycja – 2009 r. – Krzysztof Świrek; Jury XIII Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie Darek Arest, Jerzy Górzański, Marek Hendrykowski, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Jakub Socha, Michał Walkiewicz, Mateusz Werner i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 77 uczestników, postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000, otrzymał Krzysztof Świrek za: imponującą dojrzałość krytyczną, rygor myśli i języka, a także wyjątkową i spójną wizję sztuki filmowej. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Zagubiona autostrada” reż. David Lynch. II nagrodę (5000 zł) otrzymał Stanisław Liguziński za: fascynujące wędrówki po najróżniejszych obszarach kultury i gatunkową rozpiętość prac, w których zawsze można odnaleźć autora. III nagrodę (ex-aequo po 1250 zł) dostali: Agnieszka Jakimiak za: erudycję, inteligencję, wnikliwość i odświeżające spojrzenie na klasykę kina Jakub Marmurek za: odwagę w formułowaniu sądów i skuteczną obronę wartości coraz częściej pomijanych we współczesnym dyskursie krytyczno-filmowym. Wyróżnienia: Patrycja Rojek za: dojrzałość i ogromny potencjał, który zaowocował zestawem tekstów na wysokim poziomie; Jaromir Bogacz za: przeszywającą ostrość spojrzenia na kulturę popularną; Błażej Hrapkowicz za: lekkość wywodu i twórczą gorączkę myśli; Adam Kruk za: silną osobowość krytyczną i wyrafinowany styl; Marta Brzezińska za: odwagę w chodzeniu własnymi ścieżkami; Daniel Wołyniec za: ekscentryzm i poczucie humoru, którego brakowało w tegorocznym konkursie; Marcin Adamczak za: przenikliwy wgląd w Fabrykę Snów; Anna Fac-Biedziuk za: osobisty ton, biegłość i różnorodność stylistyczną; Malwina Grochowska za: udowodnienie, że Mickiewicz nie musi być balastem w interpretowaniu kultury współczesnej; Anna Kiedrzynek za: instynkt polemiczny i polot językowy; Roman Książek za: umiejętne poszerzanie granic krytyki filmowej. XIV edycja – 2010 r. – Agnieszka Jakimiak; Jury XIV Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie Darek Arest, Paweł Felis, Marek Hendrykowski, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Jakub Socha, Andrzej Szpulak, Krzysztof Świrek, Michał Walkiewicz, Mateusz Werner i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 82 uczestników postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Agnieszka Jakimiak za: elegancję i czystość stylu, przenikliwość oraz swobodne przemieszczanie się po różnorodnych rejonach kultury z pewnością, która dowodzi, że w każdym z nich jest u siebie. Film wybrany przez laureatkę Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Rozpacz” reż. Rainer Werner Fassbinder. II nagroda (5000 zł) Błażej Hrapkowicz za: burzliwą, niespokojną i nieprzejednaną prozę krytyczną, oferującą czytelnikowi prawdziwą intelektualną przygodę. III nagroda ( zł) Mikołaj Marcela za: wnikliwość, inteligencję i stylistyczną dyscyplinę, które zaowocowały zestawem tekstów na najwyższym poziomie. Jury przyznało również następujące wyróżnienia: Marcin Adamczak za: szerokie spojrzenie na nowe zjawiska kultury medialnej w tekście „Kain, Abel, sny Marksa i media, czyli jak przyszłość pokazała inaczej”. Alina Grzegorzewska za: gruntowność i przenikliwość krytycznego myślenia w tekście „Wszyscy jesteśmy piłkarzami?”. Piotr Mirski za: dowcip, pasję i fantazję archiwisty, ujawnione w eseju o nieznanym dotąd arcydziele Orsona Wellesa. Piotr Sawicki za: pobudzający do oglądania filmów Jeana-Pierre’a Melville’a, oraz do dalszego czytania, tekst „Śmierć z niewyspania”. Maciej Stasiowski za: rozpiętość zainteresowań, oryginalność podejścia i złożony stosunek do uwodzicielskiej kultury popularnej, ujawnione zwłaszcza pomysłowej recenzji filmu „Obcy kontra potwory”. Piotr Tarczyński za: udowodnienie, że opera mydlana może być ciągle niebezpieczna, w zaskakującym spojrzeniu na polityczną spuściznę serialu „Dynastia”, czyli tekście „Na kogo głosuje Blade Carrington?”. Jakub Wencel za: odwagę myśli i języka w trudnym starciu z kinem Michaela Haneke. Magdalena Witkowska za: orzeźwiającą energię bijącą z nadesłanych filmowych recenzji oraz tekstu o filmowych idolach „Ulubieńcy młodych”. XV edycja – 2011 r. – Marcin Adamczak; Jury XV Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającego młodych krytyków filmowych, w składzie: Darek Arest, Michał Chaciński, Paweł T. Felis, Agnieszka Jakimiak, Marek Hendrykowski, Artur Majer, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Jakub Socha, Andrzej Szpulak, Krzysztof Świrek, Michał Walkiewicz i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 107 uczestników, na posiedzeniu w dniu 24 maja 2011 postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Marcin Adamczak za: szerokość kontekstu, w jakim umieszcza opisywane filmowe zjawiska, oraz różnorodność interpretacji, sumujących się w wyrazisty pogląd na kształt współczesnego kina. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Obiad w środku sierpnia” reż. Gianni Di Gregorio. II nagroda (5 000 zł) – Adam Kruk za: fascynującą intelektualnie i stylistycznie wędrówkę po kulturowej i historycznej mapie kina, za rewizję filmowych i ideowych legend, rozbijanie konstruktów zbiorowej wyobraźni oraz za redefinicję pojęcia kanonu. III nagroda (2 500 zł) – Ludwika Mastalerz za: ciekawy dobór tekstów, umiejętność syntezy oraz własnego, nieoczywistego spojrzenia na poszczególnych reżyserów i poszczególne zjawiska, co najpełniej ujawniło się w tekście „Romans naturalizmu z umownością w czterech odsłonach filmowych”. Jury przyznało również następujące wyróżnienia: Anna Bielak za: przemyślany, wyczerpujący i bogaty w konteksty mini-esej o twórczości Shirin Neshat „W szczelinie pomiędzy obrazami”. Błażej Hrapkowicz za: tekst „Spróbujmy myśleć wspólnie”, w którym autor przekonująco diagnozuje wady polskiego kina i podsuwa inteligentne recepty na jego uzdrowienie. Kaja Klimek za: niebanalne poczucie humoru i stylistyczną biegłość, objawioną najpełniej w szkicu „Mam włosy i nie zawaham się ich użyć. Rzecz o fryzurach Nicolasa Cage’a” Jakub Majmurek za: celność w opisywaniu złożonych relacji między narracją filmową i uwarunkowaniami społecznymi w tekście „Połaniecczyzna na strzeżonym osiedlu”. Piotr Mirski za: tekst „127 godzin”, w którym autor pokazuje, jak powinna wyglądać ostra, świetnie napisana, inteligentna recenzja filmowa. Witold Mrozek za: sprawne łączenie wnikliwej analizy filmu z dobrze uzasadnionymi syntetycznymi sądami w tekście „Zawsze kicz? Kino szuka pomysłu na balet”. Jakub Wencel za: wnikliwą i inteligentną analizę najnowszego filmu braci Coen w tekście „Dyliżans zatrzymany”. XVI edycja – 2012 r. – Adam Kruk; Jury XVI Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Marcin Adamczak, Darek Arest, Michał Chaciński, Agnieszka Jakimiak, Marek Hendrykowski, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Jakub Socha, Andrzej Szpulak, Krzysztof Świrek, Michał Walkiewicz i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 78 uczestników, na posiedzeniu w dniu 29 maja 2012 roku postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł – Adam Kruk za: stylistyczną lekkość, swobodę w poruszaniu się po różnych gatunkach filmowych, oraz umiejętność włączania innych dyskursów w ramy dyskursu krytyczno-filmowego, co zaowocowało zestawem tekstów mocnych, przenikliwych i wciągających. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Przyjaciel rodziny” reż. Paolo Sorrentino. II nagroda (5 000 zł) – Błażej Hrapkowicz za: świetne opanowanie warsztatu krytyczno-filmowego, przejrzystość i precyzję wywodu, co najlepiej dało o sobie znać w tekście „Co ty wiesz o Iranie?”. III nagroda (ex-aequo po zł): Karol Kućmierz za: konsekwentne podporządkowanie krytycznych sądów analizie formy filmowej i rzetelność obserwacji, sięgającą szczegółów warsztatu filmowego; Piotr Szcześniak za: szerokość spojrzenia, dojrzałą pewność krytycznych sądów i erudycję, która nie staje się balastem wykluczającym lekkość pisania, lecz przeciwnie – pozwala z lekkością właśnie przemieszczać się między gatunkami, autorami i nowymi falami współczesnego kina. Wyróżnienia: Arek Biedrzycki za: przenikliwą analizę problemów, przed jakimi filmowców stawia proza Witolda Gombrowicza, w tekście „Bembergowanie bembergiem w berg”. Kaja Klimek za: konsekwentnie rozwijany, niepodrabialny styl, humor, oraz mądre spojrzenie na popkulturę, w recenzji „Kupiliśmy zoo” i eseju o komiksowych superbohaterach – „Lepiej jak jest więcej”. Urszula Lipińska za: interpretacyjną wnikliwość, konsekwencję w poszukiwaniach, umiejętne łączenie skrupulatności z krytyczną inwencją w tekście „Marmurowa pułapka”. Martyna Łokuciejewska za: błyskotliwe prześwietlenie reguł kryminału i świeże spojrzenie na gatunkowe konwencje w tekście „Seryjni detektywi”. Marta Syrwid za: wyrazisty charakter pisma i chęć podejmowania krytycznych wyzwań w tekstach „Perły i dno” i „Leżą jak ulał”. Paweł Świerczek za: umiejętność otwartego i wyważonego spojrzenia na nowe zjawiska filmowe, zaprezentowaną w tekście „Drag, teledysk, transgresja. W poszukiwaniu nowego języka”. Michał Tusz za: poczucie humoru oraz ironię w portretowaniu „bratnich światów” krytyki i filmoznawstwa w tekście „Wykład fil(m)oznawczy”. XVII edycja – 2013 r. – Radosław Osiński; Jury XVII Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Marcin Adamczak, Darek Arest, Agnieszka Jakimiak, Marek Hendrykowski, Artur Majer, Adam Kruk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Jakub Socha, Krzysztof Świrek, Michał Walkiewicz, Mateusz Werner i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 89 uczestników, na posiedzeniu w dniu 25 kwietnia 2013 roku postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł – Radosław Osiński za: nieoczywiste i inspirujące spojrzenie na współczesne kino, doskonałe opanowanie krytyczno-filmowego warsztatu oraz językową i intelektualną dyscyplinę, które zaowocowały zestawem tekstów na najwyższym poziomie. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Gracz” reż/ Robert Altman. II nagroda (ex-aequo po zł): Błażej Hrapkowicz za: klarowność wywodu, elastyczność i pasję w analizowaniu kina współczesnego w kluczu autorskim i nie tylko; Jakub Majmurek za: umiejętność tworzenia nieoczywistych interpretacyjnych konstelacji, za konfrontowanie postaw, języków i ideologii w ramach wyrazistego autorskiego dyskursu oraz za wyjątkową wnikliwość. III nagroda ( zł) – Ludwika Mastalerz za odwagę w ferowaniu nieoczywistych, a doskonale uargumentowanych sądów krytycznych, intrygujące diagnozy kina współczesnego i teksty ukazujące jak erudycyjne bogactwo przywołanych kontekstów może iść w parze zaskakującą puentą nie pozostawiającą wątpliwości co do oceny filmu. Wyróżnienia: Grzegorz Brzozowski za: recenzję filmu „Wróg numer jeden”, stanowiącą wzór erudycyjnego podejścia do filmu głównego nurtu, wrażliwego na formę filmową, kontekst polityczny i zawartość emocjonalną dzieła. Karol Kućmierz za: trafność i formalną inwencję zaprezentowane w tekście „Inwentarz Wesa Andersona – przypisy do Moonrise Kingdom”. Piotr Mirski za: tekst „Leos Carax i kino przyszłości”, urzekający wnikliwością, finezją stylistyczną i zgrabną kompozycją. Piotr Szcześniak za: tekst „Pan Zemsta” – konsekwentną stylistycznie oraz intelektualnie analizę motywu zemsty w twórczości Quentina Tarantino. Marta Syrwid za: zestaw tekstów inteligentnych i wnikliwych napisanych z pasją i lekkością; za styl, który, jak wiadomo, „jest wszystkim”. XVIII edycja – 2014 r. – Błażej Hrapkowicz; Jury współfinansowanego przez PISF XVIII Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, po zapoznaniu się z pracami 81 uczestników jednogłośnie postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł., otrzymuje Błażej Hrapkowicz za: perfekcję warsztatu, elastyczność w doborze tematów, klarowność wywodu i konsekwentne tworzenie prozy krytycznofilmowej w której kwestie estetyczne i światopoglądowe splecione są w sposób nienachalny i dojrzały. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Poszukiwacze zaginionej Arki” reż. Steven Spielberg. II nagroda (5000 zł.) – Anka Herbut za: zestaw tekstów uwodzących wyrafinowanym stylem oraz erudycją, których lektura wiąże się z przyjemnością intelektualnej przygody. III nagroda (2500 zł.) – Jakub Wencel za: brawurowe czytanie klasyki kina, klarowność wywodów i erudycję, która pozwala autorowi przyglądać się filmom z nieoczywistych stron. Jury przyznało również następujące wyróżnienia: Bartosz Czartoryski za: tekst „Busem do Nibylandii” – pobudzającą intelekt i wyobraźnię dawkę wiedzy o historii oraz kontekstach wątku hipisów i kontrkultury w kinie. Łukasz Knap za: tekst poświęcony twórczości Abdellatifa Kechiche’a, w którym połączył biografię, estetykę i tematyczne motywy twórczości, dając wzorowy portret wybitnego współczesnego filmowca. Jakub Popielecki za: stylistyczną swobodę i myślową elastyczność, umożliwiającą przeprowadzenie owocnego śledztwa w sprawie zaginionego filmowego MacGuffina. Marcin Stachowicz za: nieoczywistą perspektywę, oryginalne tematy i odważne dopominanie się o miejsce dla złego smaku w polskim kinie. Marta Stańczyk za: tekst „Arthouse” – błyskotliwe, okraszone ironią rozpoznanie syndromów snobizmu u twórców i widzów współczesnego kina artystycznego. XIX edycja – 2015 r. – Anka Herbut; Jury XIX Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Marcin Adamczak, Darek Arest, Marek Hendrykowski, Błażej Hrapkowicz, Adam Kruk, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Jakub Socha, Michał Walkiewicz, Mateusz Werner i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 82 uczestników, na posiedzeniu w dniu 21 kwietnia 2015 r. jednogłośnie postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł., otrzymuje Anka Herbut za: talent prozatorski, zmysłowy styl oraz równie nieoczywistą, co precyzyjną strukturę, które składają się na pewnie zmierzającą krętymi ścieżkami interpretacyjnymi refleksję, gdzie pierwsze skrzypce grają ciało, metafizyka i medium. Film wybrany przez laureatkę Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Koronczarka” reż. Claude Goretty. II nagroda, 5000 zł. Piotr Mirski za: wybuchowy styl, którego energia idzie w parze z intelektualną sprawnością i wielką miłością do kina. III nagroda (ex aequo, po 1250 zł): Jakub Popielecki za: doskonały dziennikarski warsztat, nieoczywisty zakres tematyczny tekstów oraz ich interdyscyplinarność, słowem – za publicystykę filmową na najwyższym poziomie. Sebastian Smoliński za: bogactwo filmowych i pozafilmowych kontekstów estetycznych, które autor władny jest przywołać na obronę swoich niekonwencjonalnych wartościowań poszczególnych utworów. Wyróżnienia: Karol Kućmierz za: lekkość i wdzięk, z którymi porusza się po audiowizualnej przestrzeni w tekście „Awesome Mixtape 2014: Filmowe wizje muzyki”. Katarzyna Pochmara-Balcer za: dociekliwość, warsztat i smak w odkrywaniu pikanterii węgierskiego kina w tekście o „Innym spojrzeniu” Karoly Makka. Marta Stańczyk za: napisany z lekkością, interesujący tekst „Żółte eksperymenty”, w którym autorka przygląda się filmom mało znanego duetu Cattet i Forzani. XX edycja – 2016 r. – Grzegorz Fortuna; Jury XX Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Darek Arest, Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Adam Kruk, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Magda Sendecka, Krzysztof Świrek, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 85 uczestników, na posiedzeniu w dniu 22 kwietnia 2016 r. jednogłośnie przyznało następujące nagrody i wyróżnienia: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Grzegorz Fortuna za: dojrzałość i polot zgłoszonego zestawu tekstów, który w treści i formie łączy błyskotliwą refleksję nad fenomenami społecznego odbioru kina ze zdolnością do ironicznego spojrzenia na krytykę filmową. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Odgłosy” reż. Dario Argento. II nagroda (ex aequo, każda po 3000 zł): Klara Cykorz (Kukowska) za: zestaw świetnie napisanych, ryzykownych i dowcipnych tekstów o wyrazistej, choć nieoczywistej strukturze i świeżym, uwodzącym stylu. Jakub Popielecki za: odwagę i umiejętność sięgania po zaskakujące konteksty kulturowe i za znakomity, zróżnicowany zestaw tekstów, w których rozległe kompetencje spotykają się z niewzruszoną elegancją stylu. III nagroda, 1500 zł – Sebastian Smoliński za: wyjątkowy splot erudycji i wrażliwości, który czyni każdy jego tekst pasjonującą lekturą i intelektualną przygodą jednocześnie. Wyróżnienia: Piotr Czerkawski za: tekst „Błogosławieni, którzy siedzą – kino Roya Anderssona” – błyskotliwą i kompleksową analizę uniwersum szwedzkiego reżysera, którą czyta się jednym tchem, z uśmiechem i ukłonem dla językowych pląsów autora. Piotr Mirski za: doskonały stylistycznie i retorycznie tekst o „Wadzie ukrytej”, w którym wpisuje film Paula Thomasa Andersona w kontekst całej twórczości reżysera, wskazując zarazem na autorską konsekwencję, jak i ewolucję. Michał Piepiórka za: świeżość spojrzenia i inspirującą próbę przewartościowania polskiego kina końca lat 90. w tekście „Poza dobrem i złem, czyli nikt nie lubi Poniedziałku”. Piotr Pluciński za: brawurowy esej o twórczości braci Farrellych, ukazujący ich jako mistrzów współczesnej komedii. Sebastian Pytel za: wydobycie w tekście „Martwy piksel” nieoczywistych sensów z „11 minut” Jerzego Skolimowskiego. W informacji prasowej Jury zwróciło uwagę na wysoki poziom nadesłanych na konkurs prac. XXI edycja – 2017 r. – Sebastian Smoliński; Jury XXI Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Marcin Adamczak, Grzegorz Fortuna, Marek Hendrykowski, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Borys Lankosz, Magdalena Łazarkiewicz, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Andrzej Szpulak, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 72 uczestników, na posiedzeniu w dniu 19 maja 2017 r. jednogłośnie przyznało tegoroczne nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Sebastian Smoliński za: za znakomitą prozę krytycznofilmową, pełną świeżych i oryginalnych spostrzeżeń, które zaskakują i czynią czytelnika towarzyszem intelektualnej przygody. Film wybrany przez laureata Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Mikrokosmos” reż. Claude Nuridsany, Marie Pérennou. II nagroda, 5000 zł – Klara Cykorz (Kukowska) za: teksty pozornie utrzymane w rozpoznawalnej konwencji recenzji, które szybko przeistaczają się w fascynujące eseje, gdzie nieoczywista i precyzyjna zarazem struktura, wyjątkowa wrażliwość i pasja autorki oraz jej gęsty i dowcipny styl składają się na nienachalne, wyłaniające się niepostrzeżenie wyznanie miłości do wszystkiego, co wymyka się schematom. III nagroda, 2500 zł – Piotr Czerkawski za: krytyczną wnikliwość i konsekwentną rezygnację z formułowania łatwych tez; za istotny głos w dyskusji o kinie narodowym i wprowadzenie w nią niepopularnego stanowiska upominającego się o nie konserwowanie takich pojęć jak „naród” czy „wspólnota”; za ideową, polityczną i krytycznofilmową wrażliwość. Wyróżnienia: Karol Kućmierz za: spojrzenie na rewolucję serialową w tekście „Serialowa rewolucja a sprawa polska” w sposób zwięzły, spójny i bez kompleksów, dający zadowolenie z obcowania ze sztuką, która czyni odbiorcę radosnym analitykiem. Ada Minge za: przenikliwy tekst o „Komunii” w reż. Anny Zameckiej, wskazujący na krytyczną dojrzałość oraz na posiadanie własnego, autorskiego stylu pisania, charakteryzującego się empatią i niepowierzchownym spojrzeniem. Michał Piepiórka za: niezwykłe połączenie wrażliwości i erudycji zaprezentowane w tekście „W poszukiwaniu rosyjskiej duszy”. Jakub Popielecki za: wirtuozerskie ukazanie filmowych kontekstów i kinowej obrazowości w muzyce elektronicznej Buriala w tekście „Burial: Tańcząc w ciemnościach”. Kornelia Sobczak za: rozważnie i romantycznie uwspółcześnioną ocenę serialu „Jan Serce” w tekście „Porażki Serca”. Marcin Stachowicz za: tekst „My, pokolenie bez formy”, w którym autor wymierza celny cios w tzw. „kino pokoleniowe”, oraz esej „Duch nowoczesnego człowieka” – świetną analizę filmu „Personal Shopper”. Marta Syrwid za: fascynujące i niezwykle szczegółowe śledztwo w sprawie kinematografii litewskiej przeprowadzone w tekście „Piękna, poszukiwania”. W informacji prasowej członkowie jury zwrócili uwagę na bardzo wysoki poziom nadesłanych na konkurs prac. XXII edycja – 2018 r. – Klara Cykorz; Jury XXII Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Grzegorz Fortuna, Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Adam Kruk, Artur Majer, Paweł Maślona, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Sebastian Smoliński, Krzysztof Świrek, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 74 uczestników, na posiedzeniu w dniu 25 maja 2018 r. jednogłośnie postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Klara Cykorz za: za pełne językowej inwencji i intelektualnej dezynwoltury teksty, w których przemyślana narracja idzie pod rękę z oryginalnym stylem, czego efektem jest jedyna w swoim rodzaju czytelnicza przygoda – zaskakująca, wartościowa poznawczo, a przy tym oferująca przyjemność obcowania z krytyką filmową o dużych walorach literackich. Film wybrany przez laureatkę Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Zazie w metrze” reż. Louis Malle. II nagroda, 5000 zł – Marcin Stachowicz za: wyrafinowany styl, osobiste spojrzenie, ciekawy dobór tematów oraz dążenie do uchwycenia w pełni omawianych dzieł i zjawisk. III nagroda, 2500 zł – Kornelia Sobczak za: precyzję i czystość stylu, pewność w proponowaniu nieoczywistych i przekonujących interpretacji oraz rzadko spotykaną zdolność harmonijnego łączenia wyczulonej na szczegół analizy z dojrzałą syntezą, uwzględniającą społeczny i polityczny kontekst kina. Wyróżnienia: Piotr Czerkawski za: nieoczywisty i niezwykle błyskotliwy tekst pod tytułem „Why so serious?”, w którym autor z powodzeniem dowodzi, że przebłyski komizmu można znaleźć nawet w jądrze ciemności slow cinema. Diana Dąbrowska za: flirt z kinem i czytelnikiem, co przyniosło w efekcie intrygującą, zmysłową interpretacją Nowej Fali w tekście „Uwodzić aż do utraty tchu”. Marcin Kempisty za: tekst dotyczący twórczości Maurice’a Pialata – osobisty, ciepły, nieokrzesany niczym całkowicie niezaprzeczalny talent jego autora do snucia opowieści i operowania słowem. Karolina Kostyra za: recenzję „Tamtych dni, tamtych nocy” („Zatrzymać to uczucie”), która jest tak nieziemsko sensualna, subtelna i eteryczna, że aż chciałoby się ją przepisać do pożółkłego zeszytu i czytać gdzieś pod wiszącą skałą. Karol Kućmierz za: wrażliwość na niuanse formy i oryginalną kinofilską perspektywę w tekście „Spojrzenie Kogonady”. Michał Piepiórka za: tekst „To my, Polacy”, problemową recenzję „Botoksu” Patryka Vegi, w której bezpardonowo, lecz godnie rozlicza się z narodowymi przywarami – od masowego serwilizmu, do intelektualnego snobizmu. Jury pragnie podkreślić bardzo wysoki poziom nadesłanych na konkurs prac. XXIII edycja – 2019 r. – Klaudia Rachubińska; Jury XXIII Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Marcin Adamczak, Darek Arest, Klara Cykorz, Paweł Felis, Grzegorz Fortuna, Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Sebastian Smoliński, Andrzej Szpulak, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki, po zapoznaniu się z pracami 52 uczestników, na posiedzeniu w dniu 23 maja 2019 r. postanowiło jednogłośnie przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Klaudia Rachubińska za: zestaw znakomitych tekstów opartych na inspirujących paradoksach – jednocześnie imponujących pod względem literackim i rasowo krytyczno-filmowych; połączonych wspólnym tematem, ale przy tym odmiennych stylistycznie i dopasowanych do atmosfery omawianych filmów i seriali; za umiejętność wyciągania oryginalnych wniosków i odwagę w rozprawianiu się z powierzchownymi interpretacjami. Film wybrany przez laureatkę Grand Prix do prezentacji podczas gali wręczenia nagród – „Zwierzęta Ameryki” reż. Bart Layton. II nagroda, ex-aequo, po 3000 zł – Maciej Kryński za: wyczulenie na język filmu, umiejętność twórczego posługiwania się językowym i myślowym skrótem oraz swobodę poruszania się na niebezpiecznym terytorium pogranicza sztuk. Marcin Stachowicz za: odwagę, rozmach, szerokie spektrum tematyczne i formalne, za paranoiczne ciągi i polityczne baśnie, czarodziejsko-pirackie rozmazywanie granicy między krytyką a literaturą. III nagroda, 1500 zł – Diana Dąbrowska za: onsekwentny styl krytyczny, wyjątkowo wyczulony tak na ciągłość historii kina, jak i na indywidualne charaktery pisma twórców, których dzieła opisuje Laureatka z delikatnością i przenikliwością jednocześnie. Wyróżnienia: Sylwia Borowska-Kazimiruk za: tekst „Naked/Nude” – imponujący przykład eleganckiego i wnikliwego, a przy tym bardzo osobistego odczytania filmu. Marcin Kempista za: za tekst „Elegia o Ralphie Demolce” – elegancką miniaturę prozatorską, w której portret animowanego bohatera kreślony jest z empatią i wyczuciem szczegółu, składającymi się na niekonwencjonalną opowieść o analogowo-cyfrowym świecie. Karol Kućmierz za: wdzięk stylu i zdolność przekornego przyglądania się nie tylko filmowym konwencjom w analizie perwersyjnej natury stand-upu i jego zwodniczej, autoterapeutycznej siły w tekście „Koniec z komedią” (na przykładzie „Nanette”). Patrycja Mucha za: wyrażony w tekście „Pokolenie 16mm” krytyczny namysł nad filmowym portretem dojrzewania w latach 90. Joanna Najbor za: znakomity literacko, gęsty od znaczeń i pulsujący miłością do kina esej o twórczości Lisandro Alonso. Jury pragnie podkreślić bardzo wysoki poziom nadesłanych na konkurs prac. XXIV edycja – 2020 r. – Marcin Stachowicz; Jury XXIV Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą krytyczki i krytyków piszących o kinie, w składzie: Marcin Adamczak, Klara Cykorz, Paweł Felis, Marek Hendrykowski, Andrzej Horubała (PISF), Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Klaudia Rachubińska, Sebastian Smoliński, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 74 uczestników, na posiedzeniu (online) w dniu 13 czerwca 2020 r., podkreślając niezwykle wysoki i wyrównany poziom nagrodzonych i wyróżnionych prac, postanowiło przyznać następujące nagrody: Grand Prix, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł, otrzymuje Marcin Stachowicz za: głębię ostrości (DOF) widzenia filmów i sztuk audiowizualnych w szerszym niż kino kontekście oraz za osobisty punkt widzenia (POV), który niczemu nie schlebia, lecz pozbawiony jest niedojrzałego gniewu i oceny. II nagroda, ex-aequo, po 2500 zł – Diana Dąbrowska za: dojrzałość krytycznofilmową, wyrazistość zainteresowań, erudycję i jasność formułowania myśli w sposób przyjazny czytelniczkom i czytelnikom o różnym stopniu kompetencji filmoznawczej. Katarzyna Kebernik za: wyobraźnię, która każe nam widzieć w niezrealizowanym filmie Sergia Leone kluczowe wydarzenie z historii kina, a w Januszu Traczu esencję polskości, a także za językową precyzję i retoryczną swadę, które pozwalają przyjąć to wszystko jako zupełną oczywistość. Joanna Najbor za: teksty meandryczne, wielopoziomowe tematycznie i gatunkowo, w których żadna odpowiedź nie jest nigdy ostatecznym, definitywnym końcem; za wrażliwość zarówno na praktyki tworzenia, jak i odbioru; w końcu za precyzję analityczną, która nie poprzestaje na tym, co jest, ale rzuca wyzwanie, marzy o kinie, które mogłoby być. III nagroda. Jury postanowiło nie przyznawać trzeciej nagrody. Wyróżnienia: Sylwia Borowska-Kazimiruk za tekst: „Awangarda wrażliwości”, w którym Autorka dokonuje odkrywczej i wnikliwej analizy Drzew Grzegorza Królikiewicza; za umiejętność odświeżania krytycznego języka opisu, dzięki osadzeniu filmu w kontekście polskiej transformacji oraz dzięki rewizji pojęcia filmowej porażki; za umiejętność wielopoziomowej i kontekstowej lektury dzieł, które zostały pominięte i zmarginalizowane. Igor Kierkosz za tekst: „Kompilacja faili z cholernie dobrym jazzem w tle” – spektakularną podróż przez kilka dekad kina skejterskiego, elektryzującą bogactwem odniesień i pisarską swadą, z której przebija niepozbawiony krytycznego aspektu zachwyt nad opisywanym tematem, poczucie humoru oraz czysta radość z dzielenia się z czytelnikiem własną pasją. Gabriel Krawczyk za tekst: „Nowy papież” - pogłębioną diagnozę artystycznego i intelektualnego potencjału drzemiącego w ekranowym obrazie, który byłby niehagiograficznym portretem Jana Pawła II. Maciej Kryński za: żywy, eliptyczny język, iskrzący humorem styl, umiejętność płynnego przekraczania granic ekranu i błyskotliwość twórczego opracowania - w oryginalnej i nieoczywistej formie tekstu „Purpurowa róża z Pekinu” - jednego z najgorszych koszmarów krytyka: telefonu od bohatera recenzowanego filmu. Patrycja Mucha za: intrygujący opis tych, które bywały jednocześnie oglądane i niezauważane w tekście „Bezimienne piękności”, stanowiącym imponujące połączenie filmowej erudycji i nerwu krytycznego oraz popis umiejętności pisania zarówno o tym, co na ekranie jak i o tym, co za kulisami przemysłu filmowego. Głównymi organizatorami konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski (fundatorzy Grand Prix), we współpracy z PISF, który finansuje wszystkie nagrody pieniężne oraz ze Stowarzyszeniem „Nowe Horyzonty”, które funduje nagrody dodatkowe i gości uczestników na MFF Nowe Horyzonty we Wrocławiu, gdzie w listopadzie 2020 r. odbędzie się uroczysta ceremonia wręczenia nagród. Uwagi ↑ W latach 1995–1996 Nagrody Głównej. ↑ Anna Osmólska-Mętrak, która nie mogła wziąć udziału w obradach jury, nadesłała ze Sieny, gdzie przebywa, list odczytany w czasie obrad, zawierający opinie na temat wyróżniających się prac. ↑ Od tej edycji protokoły z posiedzeń jury zawierają uzasadnienia dla przyznanych nagród. Bibliografia Laureaci XIV Konkursu Laureaci XV Konkursu Laureaci XVI Konkursu Laureaci XVII Konkursu Laureaci XVIII Konkursu Laureaci XIX Konkursu Laureaci XX Konkursu Laureaci XXI Konkursu Laureaci XXII Konkursu Laureaci XXIII Konkursu Laureaci XXIV Konkursu Na trasie Breslau–Breslavia: o włoskich przekładach prozy Marka Krajewskiego / On the road Breslau - Breslavia : Italian translations of Marek Krajewski’s works ^{Za dziesiątkami tysięcy imigrantów, przybywających co roku do Europy, stoi cały przemysł, złożony nie tylko z drobnych przestępców, ale przede wszystkim z wielkich profesjonalistów zbrodni – mężczyzn w dwurzędowych garniturach, prawdziwych biznesmenów, których światowe obroty zajmują drugie miejsce po handlu narkotykami. W książce Di Nicoli i Musumeciego głos zabierają ludzie, którzy kontrolują przemyt. Autorzy przemierzyli główne drogi nielegalnej imigracji – od Europy Wschodniej po kraje basenu Morza Śródziemnego. Prowadzą nas w głąb równoległego świata, którego nikt nie zna. Możemy zobaczyć najbardziej bezwzględne na świecie „biuro podróży”. Kiedy Robert Peroni trzydzieści lat temu przybył na Grenlandię, by pobić kolejny rekord, był zagubiony: rodzina we Włoszech i zawód podróżnika, którego sensu już nie rozumie. Nowy kierunek jego życiu nadali Inuici. Mimo że biali ludzie od lat narzucali im zakazy uniemożliwiające godne życie, przyjęli go jak przyjaciela. Zafascynowany ich kulturą, Robert zamieszkał w największej wiosce na wschodnim wybrzeżu, liczącej dwa tysiące mieszkańców, przez dziewięć miesięcy w roku odciętej od świata. Poznał język, obyczaje i niepisane zasady Inuitów. To od nich nauczył się wsłuchiwać w historie niesione przez wiatr, piękna życia tu i teraz oraz poezji ukrytej w szamanizmie. Tam gdzie wiatr krzyczy najgłośniej opowiada o spotkaniu z nadzwyczajnym ludem, którego jedyną bronią jest łagodność, a także z wrogą i cudowną ziemią, gdzie przyroda jest matką i macochą, rozdającą zarówno życie, jak i śmierć. Robert zaprasza nas, byśmy spojrzeli na ten świat nowymi oczami. Bo w gruncie rzeczy, kto jest bardziej prymitywny: my, którzy w ciągu trzydziestu lat zniszczyliśmy tysiącletnią cywilizację, czy Inuici, którzy w ciągu czterech tysięcy lat nigdy nie wywołali żadnej wojny? Pierwszy tom włoskiej serii o Alice Allevi, młodziutkiej i roztrzepanej adeptce medycyny sądowej. Połączenie kryminału, powieści obyczajowej i romansu. Dowcipne i nietuzinkowe. Kiedy znajdujesz się na końcu łańcucha pokarmowego, możesz mieć problem z dopchaniem się do bufetu… Tę prawdę zna doskonale Alice Allevi, młoda studentka medycyny sądowej. Wrażliwa i sympatyczna dziewczyna z trudem odnajduje się w towarzystwie wzajemnej adoracji, jakim są pracownicy Instytutu. Przełożeni nie widzą jej w roli patologa i rzucają jej kłody pod nogi. Partner, który niedawno dochrapał się stanowiska, nie przegapi żadnej szansy, by jej dogryźć. Jednak Alice jest gotowa wytrzymać wszystko, byle tylko pracować w wymarzonym pewnego wieczoru w jednym z rzymskich mieszkań znalezione zostają zwłoki młodej kobiety, Alice z ulgą opuszcza irytujący bankiet w Instytucie. Na miejscu odkrywa, że to, co potraktowała jak rutynowe wezwanie, wcale nim nie jest. Tym razem Alice zna ofiarę i ma silne przeczucie, że kobieta została zamordowana. Z Joanną Ugniewską i Agnieszką Czepnik. „Oriany Fallaci były trzy. Romantyczna młoda reporterka budziła moją sympatię. Dojrzała geniuszka wywiadu politycznego – zachwyt. Islamofobiczna eseistka pod koniec życia – konsternację. W tej książce jest to, co najlepsze w Fallaci. Najgłośniejsze, niezapomniane wywiady polityczne. Niedoścignione w odkrywaniu kuchni wielkiej polityki i psychiki wielkich polityków.” Jacek Żakowski „Wywiad z Fallaci był najgłupszą rzeczą, jaką zrobiłem w życiu.” Henry Kissinger Zbiór wywiadów, które Fallaci przeprowadziła z ważnymi osobistościami w latach siedemdziesiątych XX wieku dla tygodnika „L’Europeo”. Są wśród nich Willy Brandt, Henry Kissinger, Golda Meir, Indira Gandhi, Hajle Syllasje, Jasir Arafat, Giulio Andreotti. Książka ukazała odwagę Fallaci, bezkompromisowe dążenie do prawdy, krytykę cynizmu polityków. Oriana Fallaci (1929-2006) – legendarna włoska reporterka i korespondentka wojenna, publicystka i pisarka. Relacjonowała konflikty w Wietnamie, Indiach, Afryce Południowej, na Bliskim Wschodzie. Uznawana za mistrzynię wywiadu. Po zamachach 11 września 2001 roku wzbudziła liczne kontrowersje ostrą krytyką islamu. Laureatka wielu nagród, jej książki są tłumaczone na całym świecie. W Polsce ukazały się List do nienarodzonego dziecka, Inszallah, Penelopa na wojnie, Wściekłość i duma, Siła rozumu. Historia tej podróży nie jest dowodem na to, że nie ma lekarstwa na pewne choroby i że wszystko, co uczyniłem, szukając go, niczemu nie posłużyło. Przeciwnie: wszystko, łącznie z samą chorobą posłużyło bardzo wielu rzeczom. W ten sposób byłem zmuszony zrewidować moje priorytety, zastanowić się, zmienić perspektywę, a przede wszystkim zmienić życie. Na książkę składają się rozmowy Federico Felliniego z włoską dziennikarką i eseistką Ritą Cirio. Swobodne, czułe i ironiczne wypowiedzi Felliniego dotyczą całej jego bujnej biografii. Wyłania się z nich magiczna, wzruszająca wizja nieistniejącego już kina, a także jedyny w swoim rodzaju portret wielkiego Rzemieślnika i Artysty. Trzeci, ostatni tom wielkiej powieści o Aleksandrze Wielkim. Koronowany w Egipcie na faraona, Aleksander stara się mądrze rządzi swym wielonarodowym imperium, powierzając jego kierowanie odpowiednim namiestnikom. Ale z wielu stron dochodzą go wieści o kłopotach. Młody, pełen planów i spodziewający się syna-następcy, jeszcze nie wie, że pisany jest mu krótki żywot, choć pojawiają się złowróżbne znaki… Żywa narracja, świetne dialogi. Pierwsza część trylogii powieściowej o życiu i czasach Aleksandra Wielkiego, napisanej z rozmachem, barwnym językiem i łączącej postaci prawdziwe z fikcyjnymi. Olimpias, żona Filipa Macedońskiego, rodzi syna. Wyrocznia twierdzi, że dziecko będzie promienieć cudowną energią i nic nie zdoła przeszkodzić, by jego sława sięgnęła aż po granice świata… Młody Aleksander pobiera lekcje u samego Arystotelesa i zgłębia sztukę wojenną. Z Izabelą Napiórkowską i Mateuszem Salwą. W Polsce Pasolini rozpoznawany jest przede wszystkim jako reżyser filmowy, w mniejszym stopniu jako poeta. Oczywiście znane są jego sympatie polityczne – lewicowy radykalizm, a także poglądy na współczesną obyczajowość; tu pamięta się o jawnie deklarowanym homoseksualizmie artysty oraz jego licznych kłopotach z cenzurą i włoskim wymiarem sprawiedliwości. A wreszcie Pasolini to także tragiczna śmierć – potworny mord na plaży w Ostii, którego zleceniodawców nigdy nie odnaleziono i nie osądzono. Mniej więcej tak właśnie przedstawia się znajomość hasła „Pasolini” w Polsce. Kilka marnych klisz i komunałów podszytych skandalem i sensacją to niewiele jak na osobę, o której Susan Sontag twierdziła, że jest najbardziej rozpoznawalną postacią włoskiej kultury po II wojnie światowej. Czas odkryć Pasoliniego w Polsce na dobre. Sens tej twórczości trzeba jednak poznać w całym jej skomplikowaniu, rozsadzającym schematyczny obraz, z którym jest kojarzona. Właściwym wprowadzeniem do tego labiryntu są eseje, pochodzące z trzech zbiorów: wydanego w 1972 r. Empiryzmu heretyckiego (Empirismo eretico), Pism korsarskich (Scritti corsari) z 1975 r. i opublikowanego już pośmiertnie tomu Listy luterańskie (Lettere luterane) z 1976 r. Układ esejów ma charakter chronologiczny, oddający dynamikę rozwoju myślowego ich autora. Ostatni z nich, Wystąpienie na kongresie Partii Radykalnej, stanowi zarazem publicystyczny testament Pasoliniego, jest ostatnią publiczną wypowiedzią artysty. Wybór ten gromadzi teksty bardzo rozmaite, ukazujące rozległość zainteresowań Pasoliniego, a jednocześnie jego biegłość w posługiwaniu się gatunkami tak różnymi jak uczona rozprawa językoznawcza i pamflet polityczny. Ze Wstępu Mateusza Wernera Z Natalią Mętrak. Rok 1515. Młodziutki Mercurio jest mistrzem drobnych oszustw. Sprytny, szybki, zręczny, stosując wymyślne sztuczki charakteryzacji, potrafi zmienić się nie do poznania. Rzymski rynsztok stał się dla niego domem, a ulica nauczyła go swoich praw: by przeżyć, musisz myśleć tylko o sobie. Przekonany, że zabił żydowskiego kupca, którego dopiero co obrabował, zmuszony jest uciekać. Daleko od dręczących go upiorów przeszłości, będzie próbował odmienić swoje niełatwe życie. Wkrótce trafia do Wenecji gdzie poznaje Giudittę, która przybyła na lagunę z ojcem, w nadziei że odnajdą tu miejsce wolne od nasilających się prześladowań ludności żydowskiej. Rodząca się między chłopakiem a dziewczyną miłość musi przejść niejedną próbę: przede wszystkim zazdrość młodej Benedetty, a także powstanie w Wenecji pierwszego w Europie getta. Gubienie się w labiryncie podejrzanych uliczek i zaułków jest w tym mieście normą, jednak Mercurio będzie musiał w końcu zapomnieć o samym sobie, by odnaleźć Giudittę, brakujący element na poszarpanej mapie jego serca. Sekrety z życia jednej z największych gwiazd światowego kina. Najnowsza i najbardziej aktualna biografia Sophii Loren Gdy się poznali miała 15 lat i była jedną z wielu ślicznych dziewcząt, które marzyły o lepszym życiu i sławie. Ubrana w sukienkę uszytą z zasłonki, w za dużych, pomalowanych czerwoną farbą butach, nie wyglądała jak przyszła gwiazda. Jednak Carlo Ponti, wpływowy producent filmowy, nigdy się nie mylił. Tak rozpoczęła się ich współpraca i… zakazana miłość, która zgorszyła Watykan. Kochał ją szaleńczo Cary Grant, Peter Sellers chciał dla niej zostawić żonę, Marcello Mastroianni był gotów na każde jej skinienie. Sophia jednak została z Carlem – mimo że był od niej starszy o 22 lata, miał żonę i groził mu proces o bigamię… Sophia Loren: życie jak film to opowieść nie tylko o wielkiej aktorce, dwukrotnej laureatce Oscara i jej zachwycającej karierze filmowej, ale i o kobiecie z krwi i kości. O jej rywalizacji z Giną Lollobrigidą, o nieobecnym ojcu, neurotycznej matce i siostrze, która porzuciła dobrze zapowiadającą się karierę przy boku Franka Sinatry, a potem poślubiła syna Mussoliniego. O romansach, przyjaźniach, marzeniu o macierzyństwie, a także o pewnym wypadku na Saharze, z którego Sophia ledwo uszła z życiem. Portret niezwykłej kobiety, tak głodnej miłości, że postawiła wszystko na jedna kartę i przegrała. Opowiadając o Marii Callas (1923-1977), autor skupia się na burzliwym życiu prywatnym „primadonny stulecia”. Charyzmatyczna śpiewaczka i piękna kobieta, poznała u szczytu kariery Arystotelesa Onassisa. Dla niego przestała śpiewać i zaszła w ciążę, choć dziecka nigdy nie urodziła. Kapryśny miliarder traktował ją okrutnie i wkrótce ożenił się z Jacqueline Kennedy… Z Natalią Mętrak. Mężczyzna. Kobieta. Córka. Tragiczna śmierć. Spokojny chaos opowiada historię Pietra Paladiniego, człowieka, który zmuszony jest rozpocząć nowe życie po nagłym odejściu żony. Zmaga się z wychowaniem dziesięcioletniej córki, Claudii, jednocześnie konfrontując się ze swoją przeszłością, przyjaciółmi, współpracownikami oraz, co najważniejsze, ze swoimi emocjami i wartościami. Spokojny chaos to głośna powieść włoskiego pisarza i dziennikarza, Sandra Veronesiego, która zdobyła liczne nagrody literackie, w tym najważniejszą we Włoszech: Premio Strega (2006). Poirytowani rozmowami na temat wakacji, z nużącą monotonią powtarzającymi się każdego lata, Frutello i Lucentini przeprowadzili błyskawiczne acz dociekliwe dochodzenie w tej kwestii, od zarania dziejów aż po współczesność. Z Zapiskami w duecie mogą konkurować chyba tylko te na pudełkach od zapałek. Lekkie, pełne ciepłego humoru wademecum wakacyjne. „…Ubiegłej nocy, zmęczony żeglowaniem pośród bibliografii odnośnie metafory, programów hipertekstualnych oraz Krytyki czystego rozumu w starym angielskim przekładzie, poprosiłem w Web Crawler o seks. Ustalił 2088 adresów, dopuszczając mnie tylko do stu z nich. Anarchia rządząca Internetem powoduje, że nie można się dowiedzieć, które adresy są ciekawe, a które to kosmiczne bzdury. Czytałem obiecujące wskazówki, jak „Ogrody rozkoszy”, „Obrazki dla dorosłych”, „Arrgghhhhh, nagie kobiety!!”, „Boginie seksu zachodniej półkuli”, ale natykałem się głównie na miejsca, gdzie obiecywano mi super rarytasy pod warunkiem, że przyślę zamówienie. …” („Jak szukać seksu w Internecie. Kronika grzesznej nocy”) … Nowy kryminał twórcy „Ja zabijam” i „Jestem Bogiem” Niejaki Bravo, cyniczny sprzedawca kobiet, poznaje Carlę. Dziewczyna sprowadza na niego kłopoty jak z koszmarnego snu… Szeroko zakrojona powieść sensacyjna w klimacie noir z akcją w 1978 roku. Całe Włochy przeżywają porwanie przez terrorystów premiera Aldo Moro, ale w luksusowych night-clubach i szulerniach życie toczy się bez zmian. Właśnie tam prowadzi interesy niejaki Bravo, dziwny człowiek, sprzedający kobiety i rozwiązujący kalambury. Pojawienie się Carli wzbudza w nim bolesne, dawno uśpione uczucia. Bravo nie wie, że nowa znajomość to początek koszmaru, pełnego policji, tajnych służb i okrucieństwa „Czerwonych brygad”, jakiego nie można sobie wyobrazić… Kim jest bezwzględny morderca, który zabawia się układając ciała swoich ofiar na podobieństwo postaci z komiksu Peanuts? By go odnal eźć, muszą połączyć swe siły włoska pani komisarz Maureen Martini i amerykański policjant Jordan Marsalis. Amerykanin ma do zabójcy stosunek szczególny: jako pierwszy ginie jego bratanek, nowojorski malarz … Mrocznej, nieprzewidywalnej intrydze towarzyszy coraz większe napięcie. Kim jest człowiek, który uważa się za Boga i wysadza domy w centrum Nowego Jorku, zabijając niewinnych ludzi? Wciągająca bez reszty historia o tajemnicach ludzkiego umysłu, zemście i odkupieniu win, mająca początek w traumie po wojnie wietnamskiej. Śledztwo prowadzi nietypowa para: pani detektyw Vivien Light i Russel Wade – dziennikarz o mrocznej przeszłości, przyłapany niegdyś na wielkim oszustwie, który dostarcza policji ważny trop. Nieprzewidywalna intryga, doskonała charakterystyka bohaterów. Didżej Radia Monte Carlo odbiera podczas swej nocnej audycji przerażający telefon: ktoś wyznaje, że jest mordercą. Kiepski żart okazuje się prawdą: nazajutrz na łodzi zostają odkryte zwłoki kierowcy Formuły 1 i jego przyjaciółki. To dopiero początek serii zabójstw. Czy Frank Ottobre, agent FBI na czasowym urlopie, i komisarz Hulot są w stanie powstrzymać szaleńca? Tyleż wyrafinowana co makabryczna intryga, rozgrywana w jednym z najbogatszych miast świata, narastające napięcie i niebanalne postaci – to główne atuty tego mistrzowskiego dreszczowca. „Z Malapartem w warszawskim getcie” to zbiór jedenastu szkiców obrazujących dramatycznie zmienione oblicze Europy na skutek wybuchu drugiej wojny światowej. Na marginesie własnych przeżyć i na podstawie uczestnictwa w wydarzeniach większej lub mniejszej wagi, ale zawsze znamiennych – autor daje wyraz swojej zadumie nad współczesnością, nad dziejami nie tylko jednostek, ale całych społeczeństw i narodów. Ogień to myśl płonąca w głowie Waltera, młodego człowieka wychowanego w rodzinie bez miłości. Ogień jest głosem Andrei, który jest więcej niż przyjacielem, jest jego wewnętrznym głosem, oknem na świat. Ta przyjaźń daje mu odwagę go do porzucenia małego miasteczka, w którym się urodził i do przeprowadzki do Rzymu. Ziemia to nieurodzajna gleba stolicy, skomplikowanego i chaotycznego miasta, wrót do pozornego raju, preludium do pustki ciała i ducha. Wiatr to list od przyjaciela- nauczyciela, który wraca po dziesięcioletniej nieobecności. Z Joanną Ugniewską. Mikrokosmosy to podróż nostalgiczna wędrówka po zakamarkach własnej pamięci w poszukiwaniu metamorfozy: utrwalone gesty, przedmioty, chwile, dawno spotykani ludzie, Tyrol, Piemont, wyspy na Adriatyku. Wędrówka do miejsc, które bezpowrotnie odchodzą w zapomnienie. Motyw granicy, losy ludzi z terenów, które przechodziły z rąk do rąk, poczucie przynależności do wspólnoty. Tragizm wojny, buta i pokora wobec żywiołów, miłość i czułość, wielkość i banał. I przyroda. Z Joanną Ugniewską. Autor posługuje się różnymi gatunkami, łącząc je umiejętnie w swoisty dziennik podróży: esejem, reportażem, szkicem literackim. Miejsca, które przemierza – od źródeł Dunaju do ujścia, a więc od Niemiec do Rumunii – są w głównej mierze pretekstem do refleksji nad zaginioną Atlantydą, ową „Mitteleuropą” zdolną połączyć rozmaite elementy kulturowe i etniczne w odrębną całość, gdzie spotykały się i współżyły wpływy Wschodu i Zachodu. Z Joanną Ugniewską. Wstrząsający obraz Kambodży niszczonej przez interesy wielkich mocarstw. A także historia reportera o jednoznacznie lewicowych przekonaniach, docierającego do prawdy i stopniowo tracącego złudzenia. W kwietniu 1975 roku armia Czerwonych Khmerów zajęła Phnom Penh. Terzani, przebywający wówczas w Tajlandii, początkowo sceptycznie odnosił się do relacji uchodźców z Demokratycznej Kampuczy, opowieści o systematycznej rzezi „wrogów klasowych” uważając za amerykańską prowokację. Tymczasem przez cztery lata rządów Czerwonych Khmerów w wyniku ludobójstwa zginęło około dwóch milionów ludzi – 25% ludności Kambodży. Duchy, poprzedzony wstępem Angeli Terzani Staude zbiór relacji z lat 1972-1994, to obraz Indochin niszczonych przez interesy wielkich mocarstw – Stanów Zjednoczonych, Chin i Związku Radzieckiego. A także historia reportera o jednoznacznie lewicowych przekonaniach, docierającego do prawdy i stopniowo tracącego złudzenia. Z Natalią Mętrak-Rudą. Historia tajnego agenta, który miał umrzeć 373 dni niewoli w Kambodży „Piekło istnieje i ja tam byłem.” Tymi słowami Agent Kasper zaczyna opowiadać swoją historię Luigiemu Carlettiemu. Były włoski karabinier, który został agentem tajnych służb, spędził trzynaście miesięcy w kambodżańskim obozie koncentracyjnym w Prey Sar w pobliżu Phnom Penh. Miał zniknąć. Wraz z nim miały zniknąć rezultaty jego pracy, długiego i trudnego dochodzenia w sprawie superdolarów, studolarowych banknotów wartości wielu milionów dolarów drukowanych poza terytorium amerykańskim. Z powodu superdolarów można umrzeć. Z powodu superdolarów można trafić do piekła. Materiał, jaki udało się zebrać autorom, jest imponujący. Kasper i Carletti odsłaniają nieznane karty historii najnowszej: ukrywanie się neofaszystów w Ameryce Łacińskiej, plan eliminacji ludzi Nelsona Mandeli w Europie, wojna na Bałkanach, bardzo silne i niejasne związki włoskich tajnych służb z CIA. Pokazują, jak rzeczywistość świata, w którym żyjemy, zdaje się przerastać wszelką fantazję. Kasper to tylko jeden z kryptonimów używanych przez współautora książki podczas długiej kariery w tajnych służbach i w ROS (Specjalnej Jednostce Operacyjnej Korpusu Karabinierów). Pilot samolotu, ekspert sztuk walki oraz wszelkich rodzajów broni i ładunków wybuchowych, Kasper był bohaterem głośnych operacji wymierzonych w międzynarodową przestępczość, zajmującą się przemytem narkotyków i praniem pieniędzy. Luigi Carletti przez trzydzieści lat pracował w grupie wydawniczej Espresso-Repubblica, na stanowiskach korespondenta, redaktora naczelnego i dyrektora. Publikował we Włoszech i we Francji. Z Natalią Mętrak-Rudą. Książę Marcus II z Saxii był jeszcze dzieckiem, gdy na dziedzińcu rodzinnego zamku stał się świadkiem masakry swoich bliskich, zabitych z rozkazu Ojsterniga – władcy sąsiedniego księstwa. Chłopiec przeżył tę krwawą rzeź dzięki pomocy wiejskiej akuszerki Agnete i jej córki Eloisy. Przyjęty do ich domu, pod nowym imieniem, uczy się żyć w rzeczywistości dalekiej od bogactw, które otaczały go do tej pory. Z czasem staje się potężnym wojownikiem, nigdy nie zapominając, kim jest i co mu się należy jako prawowitemu dziedzicowi ziemi Raühnvahl we Wschodnich Alpach. Akcja rozgrywa się w nieistniejącej krainie na początku XV wieku i zachęca czytelnika do podróży w nieznane, nieokreślone i czasem mało realne. Witajcie w Bellano, najdziwaczniejszym miasteczku włoskiej prowincji! Vitali w „Sezonie na ptaszka”, bestsellerowej powieści, która doczekała się już 20 wydań, prześciga sam siebie w nieprzebranym gąszczu wątków i żartów, rodzinnych tajemnic i politycznych intryg, sprośnych gagów, miłostek i plotek. Mniej lub bardziej świadomymi bohaterami są mieszkańcy małego, prowincjonalnego miasteczka leżącego na wschodnim brzegu jeziora Como: banda czterech młodzieńców, którzy swoimi pomysłami wprowadzają zamęt w całym Bellano, proboszcz, karabinierzy z miejscowego posterunku, burmistrz i jego zdziwaczała małżonka, wyborny myśliwy, który nie jest już w stanie nic upolować, czy wreszcie kobieta lekkich obyczajów zwana ornitolożką. Największy skandal w dziejach wyższej hierarchii kościelnej ostatnich paru stuleci Jeden człowiek – Gabriel Maciel, popełniał wszystkie grzechy ze sfer seksu, pieniądza i władzy, a przy tym zaszedł wysoko, z niezwykłą zręcznością unikając odpowiedzialności. Był jednym z najbardziej nieformalnie wpływowych ludzi w otoczeniu papieża. Potrafił zbudować zgromadzenie o charakterze sekty (Legion Chrystusa) przyciągające świeckich z arystokracji hiszpańskiej i finansjery meksykańskiej. Posiadając dwie wielodzietne rodziny, był pedofilem prowadzącym niezwykle wystawny tryb życia. Czy dom, który wynajął Pasquale Lojacono jest nawiedzony? Mówią, że zamurowano w nim żywcem dwoje kochanków. A może mężczyzna woli wierzyć w duchy, zamiast przyjąć do wiadomości fakt, że jego żona Maria go zdradza? Wypiera i desperacko ucieka od bolesnej prawdy w fantazję? Łzawa komedia miesza się tu z horrorem klasy B, potajemne romanse – z paranormalnymi zjawiskami. Dan Jemmett, pierwszy brytyjski reżyser na stałe współpracujący z legendarnym paryskim Comédie-Francaise, po Wielkiej magii włoskiego dramatopisarza Eduardo de Filippo, bierze się za Och, te duchy! Sztuka w zabawny sposób eksploruje naszą percepcję rzeczywistości i zdolność (albo właśnie niezdolność) do akceptowania rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Dla de Filippo teatr miał ścisły związek z tym, co nadprzyrodzone. Transformował rzeczywistość w coś fantastycznego, napędzającego marzenia. Był miejscem iluzji, przestrzenią do pojawiania się postaci, które ożywają i umierają na scenie każdego wieczoru. Może więc to sam teatr jest nawiedzony? Potrzebujesz jednej małej chwili bez strachu. To wtedy robi się najbardziej niesamowite rzeczy. Rozpaczliwy haust powietrza, Sole traci grunt pod nogami i… leci. Skok ze spadochronem to pierwsza pozycja na jej liście. Delikatna i wrażliwsza od innych Sole unika w życiu wszelkich niebezpieczeństw. Tak bardzo boi się lecieć samolotem, że nie przyjmuje zaproszenia do Paryża od swojej jedynej przyjaciółki Stelli. Nagle przychodzi cios. Stella ginie w dramatycznych okolicznościach, a Sole ze łzami w oczach czyta jej ostatni list: „Musisz wybiec życiu naprzeciw! Zdziwisz się, co jesteś w stanie zrobić! Żyj, dopóki jesteś żywa!”. Postanawia zrobić listę stu rzeczy, których najbardziej się boi, ale których od zawsze pragnie. Czuje, że musi spróbować żyć tak jak Stella – z uśmiechem na ustach i otwartym sercem. Czy Sole będzie umiała żyć pełną piersią? I czy odważy się na miłość, której boi się bardziej niż skoku na bungee? Przeczytaj, zrób własną listę i zacznij żyć odważnie każdego dnia!}

Po godz. 16.00 naszym gościem będzie Anna Osmólska-Mętrak, która opowie o festiwalu w Wenecji i życiu kulturalnym we Włoszech w czasie pandemii. W popołudniowym paśmie "Wybieram Dwójkę" zajrzymy do Wenecji.

Marcin Stachowicz został laureatem 24. Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, który nagradza krytyków piszących o kinie. Organizatorami konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy ze Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty oraz Polskim Instytutem Sztuki Filmowej. Jak podano na stronie Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej (PISF), Grand Prix konkursu, czyli rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 tys. zł, jury przyznało Marcinowi Stachowiczowi za "głębię ostrości widzenia filmów i sztuk audiowizualnych w szerszym niż kino kontekście oraz za osobisty punkt widzenia, który niczemu nie schlebia, lecz pozbawiony jest niedojrzałego gniewu i oceny". Ex-aequo II nagrodą po 2,5 tys. zł uhonorowano: Dianę Dąbrowską za "dojrzałość krytyczno-filmową, wyrazistość zainteresowań, erudycję i jasność formułowania myśli w sposób przyjazny czytelniczkom i czytelnikom o różnym stopniu kompetencji filmoznawczej", Katarzynę Kebernik za "wyobraźnię, która każe nam widzieć w niezrealizowanym filmie Sergia Leone kluczowe wydarzenie z historii kina, a w Januszu Traczu esencję polskości, a także za językową precyzję i retoryczną swadę, które pozwalają przyjąć to wszystko jako zupełną oczywistość", oraz Joannę Najbor za "teksty meandryczne, wielopoziomowe tematycznie i gatunkowo, w których żadna odpowiedź nie jest nigdy ostatecznym, definitywnym końcem; za wrażliwość zarówno na praktyki tworzenia, jak i odbioru; w końcu za precyzję analityczną, która nie poprzestaje na tym, co jest, ale rzuca wyzwanie, marzy o kinie, które mogłoby być" Jury postanowiło na przyznawać III nagrody. Wyróżnienia otrzymali: Sylwia Borowska-Kazimiruk, Igor Kierkosz, Gabriela Krawczyk, Maciej Kryński oraz Patrycja Mucha. Do tegorocznego konkursu zgłoszone zostały 74 prace. Nagrody i wyróżnienia przyznało jury obradujące pod przewodnictwem Anny Osmólskiej-Mętrak. W swoim werdykcie jury podkreśliło "niezwykle wysoki i wyrównany poziom nagrodzonych i wyróżnionych prac". Ceremonia wręczenia nagród 24. Konkursu odbędzie się w listopadzie br. podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Ich fundatorem jest PISF. KOMENTARZE (0) Do artykułu: Ogłoszono laureatów 24. Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka .

3pkrfr2osp.pages.dev/702

3pkrfr2osp.pages.dev/417

3pkrfr2osp.pages.dev/604

3pkrfr2osp.pages.dev/852

3pkrfr2osp.pages.dev/661

3pkrfr2osp.pages.dev/927

3pkrfr2osp.pages.dev/801

3pkrfr2osp.pages.dev/765

3pkrfr2osp.pages.dev/945

3pkrfr2osp.pages.dev/768

3pkrfr2osp.pages.dev/562

3pkrfr2osp.pages.dev/144

3pkrfr2osp.pages.dev/52

3pkrfr2osp.pages.dev/767

3pkrfr2osp.pages.dev/890

janusz zaorski anna osmólska mętrak