Wszystko zaczęło się, gdy miałem 6 lat. Pamiętam, że byłem w szkole, w klasie czytania i pisania, i musiałem oddać mocz … jak dylemat. W tym wieku znaczna liczba kolegów z klasy nadal oddawała mocz na swoich spodniach, a ja zawsze miałam w ten sposób taką paranoję rękę i poprosiłem pannę Zebby o zgodę na pójście do łazienki. Po codziennym kazaniu, które "powinienem był po przerwie", wręczył mi klucze do łazienki z ograniczoną toaletą (była najbliżej klasy).Byłem w środku piątej klasy, a te puste korytarze wydawały mi się bez końca. W tym czasie było dość krótko i nędznie. Czasami miałem problemy z drzwiami, szczególnie gdy je otwierałem, więc straciłem minutę lub dwie, próbując otworzyć te cholerne każdym razie ledwo usiadłem w toalecie, usłyszałem pukanie do drzwi."Jest zajęty," odpowiedziałem zirytowany zakłóceniem pauza, po czym usłyszano inne ciosy. Teraz byli szybsi i bardziej zdecydowani."Jedną minutę, proszę."Uderzenia stały się wolniejsze, a głos odpowiedział:"Wpuść mnie. Muszę wejść. "Ktokolwiek odpowiedział, miał jasny i zwięzły ton głosu: dorosły, który nie rozpoznał. Może miał 6 lat, ale miał pojęcie, jak wytwórnia pracuje w łazience. Przede wszystkim nie należy pozwolić, aby więcej niż jedna osoba wchodziła na obszar, który ledwie przekracza powierzchnię szafy."Odejdź".Znowu uderzenia zintensyfikowały się, jakby grały szalonym bębnem kilka metrów od mojego wzroku. Słyszałem głos, który coś krzyczał iw każdym powtórzeniu wydawał się bardziej rozpaczliwy."Wpuść mnie. Po prostu otwórz drzwi, proszę. "W tym momencie byłem już przerażony. Ciosy i krzyki były bardzo silne i nikt się nie pojawił, żeby zobaczyć, co się stało. Po chwili nauczyciel zaczął mnie szukać, zirytowany, ponieważ była prawie pół godziny przed zajęciami. Kiedy odmówiłem otwarcia drzwi, aby umożliwić mu wejście, wziął klucz do rezerwacji w recepcji i zabrał mnie na adres, gdzie poprosił o obecność moich rodziców. Zawieszono to, co zostało z tego tygodnia. Nigdy nie powiedziałem nikomu, co się tygodni przed moim następnym spotkaniem z tym zjawiskiem, właśnie skończyłem 7 lat i moja rodzina organizowała grilla, aby to uczcić. To był wspaniały słoneczny dzień i chociaż już wszystko zorganizowaliśmy w ogrodzie, węgiel odmówił zapalenia. Ojciec poprosił mnie, żebym poszedł za przenośną latarką do garażu na była tu dość mała, więc udało mi się przejść ścieżką do miejsca, w którym znajdowała się lampa lutownicza. Stanąłem na kulkach stóp, aby go dosięgnąć, a drzwi się zamknęły. Kiedy się zbliżyłem, po drugiej stronie drzwi słychać było szaleńcze rytmy."Otwarte, muszę wejść." To nie był ten sam głos, który słyszałem miesiąc wcześniej, był głębszy, bardziej zmartwiony i bardziej nie odpowiedziałem i przestałem. Nie miałem pojęcia, co się dzieje, ale to przeraziło mnie. Kiedy odszedłem, słychać było ostateczny "cios", jakby pięść złamała drewno, i znowu usłyszałem jego głos:"Mały draniu. Rozwalę ci zęby. Puść mnie! "Wróciłem na imprezę i resztę dnia spoglądałem przez można przypuszczać, było wiele takich głosów. Policzyłem co najmniej trzydzieści. Słuchałem ich przez cały miesiąc, błagając ich, aby przepuścili ich przez drzwi. Niemal zawsze od razu po tym, jak zamknąłem za sobą drzwi, tak jakby te dziwne istoty podążały za mną. Nigdy nikomu nie mówiłem, ale szczerze, próbowałem się do tego przyzwyczaić. Zjawisko to zawsze mnie przerażało, a niektóre głosy sprawiały, że drżałam, ale wiedziałam, że jestem bezpieczny, dopóki nie otworzyłam tylko przyzwyczaiłem się do niektórych z tych głosów, ale nadaję im nazwy. Był taki, który zawsze objawiał się w drzwiach mojego domu. W drzwiach jest niewyraźne szkło, a przez niego widziałem sylwetkę mężczyzny średniej wielkości, w kapeluszu lub czymś w tym rodzaju. Nigdy się nie odzywał, ale od czasu do czasu zostawiał koperty w skrzynce pocztowej. Nazywałem go "listonoszem". To był jeden z najbardziej niepokojących. Kiedy próbował z nim porozmawiać, odwrócił się gwałtownie i zaczął zapukać do drzwi. W końcu wiedziałem, że najlepiej zostawić listonosza w 20 lat i starali się utrzymać mnie jak najbardziej normalną i normalną. Mam przyjaciół, a nawet nieco niestabilny związek z kobietą, którą poznałem w zeszłym roku. Nieźle jak na kogoś, kto budzi się w środku nocy, by uważnie słuchać dźwięków po drugiej stronie drzwi. Tak, moi przyjaciele uważają mnie za dziwaka, ale mnie tolerują. Wszyscy są dobrymi ludźmi. Naprawdę będę za nimi rzeczy zaczęły robić się dziwne. Cóż, chyba dziwniej niż zwykle. 3 tygodnie temu obudziłem się pocąc się i płacząc, choć nie wiedziałem dlaczego. O ile dobrze pamiętam, moje marzenie było całkiem normalne, dopóki ogromny cień nagle nie pokrył wszystkiego. Dosłownie, w chwili, gdy otworzyłem oczy, nastąpiło pukanie do drzwi w moim pokoju. Nie były to normalne ciosy. To było coś szalonego."Kto tam?" Krzyknąłem."Proszę. Pomóżcie nam – odpowiedzieli. Byłem zaskoczony To był ten sam sadystyczny i irytujący głos, który słyszałem w garażu mojego ojca w moje siódme urodziny, ale wydawał się szczerze szczery. Miał także ton bólu, jakby został poważnie ranny. W rzeczywistości szukałem okularów, aby się podnieść i otworzyć, ale zawahałem się. Nigdy wcześniej nie próbowałam otworzyć drzwi. Przypuszczam, że jako dziecko miałem pomysł, że cokolwiek to było, było złe, to kwestia zdrowego rozsądku. Szczerze mówiąc, miałem zamiar pozwolić temu przedmiotowi wejść do mojego pokoju tego ranka. Ale w końcu powstrzymałem pogorszyła się. Zaledwie 2 dni później byłem w sklepie. Gdy tylko skończyłem płacić za butelkę mleka i gazetę, straszliwa siła zapukała do drzwi lokalu. Jednocześnie odezwał się głos, ostry i długi krzyk bólu. Odwróciłem się, żeby zobaczyć drzwi, ale było tyle broszur przyklejonych do szkła, że ​​mogłem dostrzec tylko kształt kobiety po drugiej stronie, uderzając dłońmi o okno. Sprzedawca spojrzał na mnie tak, jakbym był końcu zapytałem go, czy ma łazienkę, z której mógłby skorzystać, wymamrotałem przeprosiny i ukryłem się w tym miejscu przez 10 minut, aż krzyki odejdą. Potem nastąpiły kolejne incydenty, mieszanka wrzasków i łez, które błagały. Listonosz również wyszedł. Grał grzecznie, zanim zostawił swój zwykły list w skrzynce inny. I jeszcze dodano 10 prostych i żółtawych kopert. Listonosz wciąż czekał kilka minut, uderzając od czasu do czasu, a potem zostawił mnie każdym liście znajdował się arkusz A4. Ale ktoś wziął czarny długopis i użył stronic, drapiąc bazgroły z taką siłą, że wokół środka były wielkie łzy. Krawędzie były zużyte. Włożyłem je z powrotem do koperty i próbowałem usunąć z ich drzwi mojego pokoju zatrzęsły się gwałtownie. To nie był krzyk, ani ryk, ani ryk, który słyszałem. To tylko płacz. Dziesiątki i dziesiątki głosów, szlochając ukradkiem. Usłyszeli kolejne pukanie do drzwi. Tynk spadł ze ścian i spadł na dywan. Nie było żadnych zarzutów ani negocjacji, tylko z kącie zamka drzwi pojawiła się cienka telefon zaczął dzwonić i usłyszałem głośny huk na szybie, za zasłonami. Odebrałem telefon, ale były to tylko głosy szlochające, w okrzyku przerażenia i udręki. Wyłączyłem go, ale nadal brzmiało, a potem wyjąłem większość mebli do drzwi i okna. Minęły trzy godziny od ostatniej próby wejścia. Agresywne ciosy nie zmniejszyły się. Ani płakać. Jestem pewien, że drzwi już się nie zatrzymają. Jeśli chodzi o moją przeciętną barykadę, myślę, że mogliby ją zamienić za kilka minut. Stoję w obliczu prawdziwej możliwości śmierci, dlatego piszę to na wypadek, gdyby coś mi się stało.– chcesz?– nadal chcesz mnie skrzywdzić?– się zdeterminowani, nawet złośliwi.– powinienem otworzyć drzwi.– powinienem ich wpuścić?– …Cisza przejęła atmosferę. Zauważyłem, że nawet płacz zniknął. Przez chwilę siedziałem w tym miejscu. Potem wstałem i podbiegłem do drzwi, chcąc uciec od tej klaustrofobicznej sytuacji, być może tam, gdzie jesteś, możesz być z dala od drzwi i cholernych ciosów. Wyjąłem moją barykadę i przekręciłem kolanach zajrzałem przez dziurkę od klucza. Przez drzwi mojego pokoju nie widziałem korytarza, który zapamiętałem, było to inne miejsce, rodzaj biblioteki lub klasy. Wydawał się pusty, z wyjątkiem siedzącego dziecka czytającego książkę, plecami do mnie. Uderzyłem w drzwi."Hej, dzieciaku. Wypuść mnie. "Spojrzał przez ramię."Tak, tutaj. Czy możesz otworzyć drzwi?"Nie mogę. Jestem ukarany. Nie powinienem z nikim rozmawiać. Odejdź. "Wrócił do tego, co robił. Zdezorientowany i zdenerwowany, zacząłem wstawać. Głośny huk ponownie przerwał ciszę. To była pięść, która uderzyła w szybę. Moje okno!Znów to to nie był szalony cios kogoś, kto chciał wejść. Nawet próba wkroczenia do pokoju. Cokolwiek znajdowało się po drugiej stronie okna, wiedziałem, że jestem w tym pokoju. Wiedziałem, że się boi. Tak bardzo, jak to tylko możliwe, chciał, bym się do drzwi i zacząłem gorączkowo bić."Hej, wpuść mnie, dobrze? Naprawdę potrzebuję, żebyś otworzył drzwi … "Obejrzyj wideo: Miuosh x Onar – Nie zamykaj dzisiaj drzwi